samotna wsród tłumu..ale nie tylko ja..

Duszona- Twoje życie nikogo nie cieszy:( Znajdź kogoś, komu będziesz potrzebna. Nawet mały kotek uratowany od bezdomności może stać się początkiem ciągu pozytywnych zdarzeń:)

Znaki mi daje? Każdy człowiek kiedyś żegna rodziców. Teraz moja kolej:( To naturalna kolej rzeczy:(

tylko czemu bliżej czuję się tych ,którzy się ranią -okaleczając ciało niz tego co mnie otacza?

zaraz pewnie ktoś mnie o masochizm oskarży-ale nie o to mi chodzi..chodzi o ten sam fakt cierpienia-a jednak innego rodzaju okaleczenie-okalecznie umysłu?myśli?wiary?....

Same pytania bez odpowiedzi tutaj stawiamy.

ale by uzyskać odpowiedż-trzeba pytać...

))) :)

Epikur powiedział "dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas" - tego się trzymaj ;)

a nie wolno życ dla siebie przede wszystkim ?

Tobie też najlepszego....:). dziękuję:)

No może ... Ja uratowałam kotka od śmierci ale do domu go nie chciałam zabrać choć lazł za mna 200metrów łasząc sie między nogami do drzwi mojego domu(bałam się śierści na dywanach,alergii dziecka,podrapanych skórzanych kanap i mam przekazany genetycznie od matki swojej wstręt do zwierzątek w domu który uaktywnił sie w 30roku życia dopiero)ale szczęśliwie przy drzwiach stałam chwilkę i ożeniłam kotka z jakąś młoda jak sie określiła kociarą przechadzającą sie ulicą i wszyscy żyli szczęśliwie.

Wolno, może nawet trzeba żyć dla siebie. Ale przychodzą takie chwile, kiedy przestajemy się liczyć my, bo ktoś kogo kochamy potrzebuje nas bardzo.

ale to nie chodzi tylko o mnie...chodzi o to także,że trzeba jakoś ten ból przetworzyć...tylko że to tak trudno...znalezć ujście..pomóc sobie..pomóc innym-tak samo samotnym jak ja.... a oni kryją się tu wśród nas... ból istnienia...

usia siusia no znaki daje bo mówisz że nie jesteś religijna i nie wiedzie ci się w życiu.

Bo rodzice kodują nam różne rzeczy. Ja swoim dzieciom obecnie koduję, że będę walczyć o bliską osobę do upadłego. Może kiedyś i ja nie zostanę bez pomocy? Tylko czy chcę aby one cierpiały tak jak ja teraz? Zastanawiam się nad samounicestwieniem w obliczu nieodwracalnej choroby:(

nikt nie mówił,że życie jest łatwe.. ale trwanie przy życiu...to jest strasznie trudne....

NApisałam też, że przed tą chorobą byłam bardzo szczęśliwa. I jeszcze będę. To minie.

Tzn?

Chętnie zajrzę jutro:) dobranoc.

Tzn. skracanie cierpienia?

dobranoc!)

jestem teraz w takim stanie myślowym..jak gdyby były mnie dwie.obok.a ja w samym środku.i słucham racji każdej z nich... bo jak można coś wybrać-jeśli tak naprawdę nie wie się-co tak naprawdę jest dobre????

Moje zycie ma solidne podstawy, odchodzenie rodziców to etap:( Będę znów szczęśliwa.

Ja nie jestem taka silna. Jestem słaba i wrażliwa.

usia-zazdroszczę Ci tej wiary. ja sama zagubilam sie juz w wierze w cośkolwiek. a jednak szukam...

chociaż w zyciu siłę daje nam potomstwo i ono motywuje nas do bycia jak najlepszym dla nich przykładem. To nasza siła.

wiara...podstawa wszystkiego... ale czasem zbyt mala... jak ją zgłębić?jak unieść?

czy ktoś z was ma świadomość-że jest tak po prostu sam?potrzebny czy nie?wart uwagi czy pomijany?dobry czy zły? w końcu nikt nie wie gdzie każde z nas wyląduje...

psalmy na pocieszenie http://www.youtube.com/watch?v=DcOfDs-S-AQ&feature=related

helenka-to miłe i dziękuję... ale nie tego oczekuję. może jest tu ktoś kto cierpi na to co ja?może to pomoze mi zrozumieć wiecej-nawet siebie??