boli każda myśl po stracie

już sama nie wiem co mnie tak dobiło że chcę się zabić. moje dziecko urodziłam martwe w 36 tygodniu ciąży dokładnie 20 marca 2010 próbowałam się długo podnieść pomagała mi strona internetowa dlaczego.org.pl pisałam na forum spotykałam sie z innymi kobietami cierpiącymi tak jak ja po utracie dziecka ale dziś mija 11 dzień od śmierci mojego męża miał wypadek zginął na miejscu nie mam siły nikt nie może mi pomóc boli strasznie wszystko boli serce mnie boli każda myśl mnie boli nie mam siły już żyć nie mam dla kogo a nie mam odwagi sięgnąć po noż i się zabić

nie mozesz tak mowic i myslec... nie wyobrazam sobie co musisz czuc... ale musisz zyc masz chyba rodzicow moze rodzensteo.. pomysl co oni pomysla jak Tobie sie cos stanie:(

a mąż umarl kilka dni temu , czas lezy rany idz moze do lekarza niech przepisze jakies tabletki na depresje lub inny preparat? nie wiem jak pomoc bo sobie tego niewyobrazam:(

0/10.

wiem ze mysle teraz egoistycznie ale tak mnie dobilo dlaczego spotkalo mnie cos tak okropnego dlaczego gdzie jest moje dziecko teraz w niebie czy tylko fizycznie w ziemi gdzie moj maz jak mam zyc jak to mozliwe ze dwie osoby ukochane stracic w tak krotkim czasie zycie jest takie niesprawiedliwe

Strasznie cię los doświadczył. Aż ciężko o tym myśleć. Szczerze współczuję, ale potraktuj to jak swój krzyż - każdy ma jakiś, choć nie zawsze tak ciężki... tylko czas może choć trochę złagodzić ból... i tak się stanie, uwierz mi.

może kiedyś komuś zrobiłaś coś złego i teraz to do ciebie wraca ze zdwojoną siłą.

czas nie leczy ran tylko przyzwyczaja do bólu

stracila dziecko i meza i pare dni po smierci faceta pisze o tym na kafe? yyyyy 0/10

Tak, warto zastanowić się nad swoim życiem, a nawet życiem rodziców - czy przypadkiem nie wyrządziliście komuś jakiejś krzywdy. Zło powraca.

zło powraca - może kiedyś komuś zrobiłaś coś złego i teraz to do ciebie wraca ze zdwojoną siłą.

człowieku ja nigdy nikogo nie krzywdziłam żyje dobrze nie gardze nikim zylam tylko praca mezem i oczekiwaniem na dziecko

no to trudno - musisz to jakoś znosić. Każdy ma swoje.

to normalne ze nie znajde zrozumienia ani pomocy nie wiecie co sie czuje jakie emocje targaja czlowiek nie wie gdzie ma isc do kogo nie mam ochoty teraz nikogo widziec

ne siedz na kafe bo jeszcze Cie tu dobija... zaraz napisza ze to Twoja wina i dobrze Ci tak .. uciekaj z tad puki Cie nie dobija..

mam pokazac zdjecia z pogrzebu dziecka i meza zebyscie mi uwierzyli?

babeczki w kropeczki Czy Ty aby normalna jesteś ? Współczuję bardzo Autorce ( jeśli to nie prowokacja )

mozesz pokazac:(

Jeśli mógłbym cię próbować pocieszać to powiedziałbym, że mocno wierzę w życie pozagrobowe i jestem przekonany, że prawdą jest, że kiedyś znów wszyscy będziecie razem. Dusza ludzka jest nieśmiertelna. Dowodem jest to, że często umierający ludzie mówią, że "muszą iść bo ich wołają". Była tu niedawno historia dziadka pewnej dziewczyny, który umierając rozmawiał ze zmarłymi i w pewnym momencie dołączył do nich... nie pamiętam, żeby ktoś się śmiał z tego, a wypowiedzi było sporo i ludzie podawali różne przykłady ze swojego życia.

I nie pokazuj tym idiotom żadnych zdjęć. Nie są tego warci, w nich jest zero empatii.

0/10. Jakbys tu wrzuciła te zdjęcia to....brak słow zresztą.

Ja Ci wierzę ! Jak umierał mój ojciec też siedziałam na kafe i pisałam ... i uznali to za czystą i beznadziejną prowokację. A prawda taka, że ze szpitala mnie wyrzucili, mąż poszedł spać, a moja mama się modliła. Bardzo Ci współczuję Czujesz beznadziejność, wiem. Ale... życie toczy się dalej. Jeszcze zaświeci słońce ! Pozdrawiam

A ja Ci bardzo współczuję . Moja koleżanka niedawno straciła męża:(. To, ze ona chce się wygadać to normalne i wierzę, że to nie prowo. jest tak, że rodzina się zjeżdża zaraz po tragedii i potem wyjeżdża, a ona zostaje sama:(. Kolej rzeczy i co z tego, ze 11 dni, właśnie pewnie napadł ją dół i szuka kontaktu z ludźmi. Ludzie troszkę więcej empatii.

w szpitalu nikt mi nie powiedzial jak mam dalej zyc jak poradzic sobie z emocjami ktore mna targaja rodzina bliscy odsuneli sie traktuja mnie jak jajko bo nie wiedza jak sie zachowywac przy mnie boja sie cokolwioek mowic zeby mnie nie zranic zebym sie nie poplakala a ja potrzebuje wlasnie zeby mnie ktos prztytulil i pozwoolil plakac przezyc zalobe nie chce pocieszenia tylko sie wygadac wyplakac

Wiem, bo opowiadała mi ta koleżanka, powiem więcej nawet w przed dzień pogrzebu chciała zostać sama z dziećmi. Potem o 2 w nocy po mnie zadzwoniła, że chce, żebym do niej przyszła. Każdy jest inny i każdy reaguje inaczej.

Nie wiem jak Cię słońce pocieszyć. Fakt jest faktem, ze czas nie leczy ran, tylko przyzwyczaja do bólu:(. Jednak z czasem będziesz miała nowe doświadczenia nowe wspomnienia, początki są bardzo trudne;(

nikt Ci nie powie jak żyć , to musi boleć i będzie bolało długo, ale kiedyś przyjdzie taki dzień że będziesz w stanie myśleć o czymś innym ... niestety nigdy nie wiadomo kiedy to będzie