cmentarz nocą...

lubię ciemno, nastrojowo... zawsze się zastanawiam co z duchami tych wszystkich zmarłych ludzi...? są tam? prowadzą ze sobą rozmowy? co myślicie? tylko mi tu bez przykładowego Czesia to temat poważny

gromadzą się w pobliżu agencji towarzyskich, ciekawsze widoki

Dlaczego nie było Cię na kafe tyle czasu? Czy ja Cię może z kimś mylę?

ja tu jestem od... zawsze ;)

hahahaha duchy baluja gdzies a gupi ciemni oszolomieni zacofancy po cmentarzach biegaja z kwiatami

A ja ostatnio zastanawiałam się czy po śmierci te dusze sie starzeją :O Np. jak 10 lat temu zmarło 5 letnie dziecko to czy teraz ma 5 czy 15?

Hm. Ale chyba gdzieś wzięłaś i zniknęłaś?

Jesłi zobaczysz jakieś duchy na cmentarzu to dokładnie się im przyjrzyj, zlokalizuj grób, wykop trumnę, posyp szczątki solą i polej benzyną podpal

jestem, ale częściej czytam i boki zrywam niz komentuję a wracając na cmentarz... jak tak chodzę między grobami to mi wyobraźnia świruję ONI tak sobie przemykają, odwiedzają się w grobowcach, opowiadają o swoich rodzinach i... o śmierci

Co sie Czesia czepiasz ???

Czesiu wybacz :) ale jednoznacznie się kojarzysz

W Wszystkich Świętych, często jeździmy na cmentarz z mężem wieczorem, nawet późnym. Zawszej jest sporo osób, i duchów nie widziałam nigdy :).

otulona :) też tak mam... zawsze myślę o bliskich tych, którzy zmarli, o tym jak bardzo było im ciężko...

noxela lubi takie cmentarne klimaty, jeszcze jej tu nie ma??

A jak czasem myśle jakby to teraz było gdyby dana osoba żyła.

Otulona i Lsesita to jakies normalne Kobity sa tzn jako mieszkanki UE nienormalne

mam pewien sekret związany z cmentarzami... nikt o tym nie wie chodzę na groby dzieci i głaszczę pomniki :O poprawiam porozrzucane wiatrem kwiaty, podpalam zagaszone znicze

nie chodzę na cmentarze bo działają na mnie niezwykle przygnębiające. Jako dziecko mogłam udawać że śmierci nie ma, ale teraz już się nie udaje.

odwiedziłam groby ale chciałam jeszcze iść jutro niestety coś mnie bierze :(

Ja tez jako dziecko i nastolatka lubilam chodzic pozna noca na cmentarz, mialam z okna widok na cmentarz i lubilam patrzec na palace sie znicze..Lubilam chodzic z innymi dziecmi na cmentarz i lac wosk na rece i robic z tego gruba rekawice...Wygrywal ten, kto bedzie mial najgrubsza..Lubilam bawic sie w szukanego...Wszystko w granicach rozsadku i z szacunkiem. Czesto tez chodzilam na groby dzieci..albo na groby, ktorych juz nikt nie odiwedza. Wszystko skonczylo sie jak doroslam, teraz panicznie boje sie smierci i dzien zmarlych mnie przygnebia :(

No to spójrz na ten dzień inaczej. Jako na fakt, że Ci ludzie żyją w pamięci swoich bliskich, w dobrych po nich wspomnieniach, rzeczach które po sobie pozostawili, słowach które zapadły głęboko w pamięć, naukach. To pokrzepiające. Przynajmniej dla mnie.