Depresja przez brak pracy, niedługo zwariuje....

Od ponad roku nie mogę znaleźć stałej pracy, a mieszkam w dużym mieście. Kiedy już udalo mi się zaczepić na okres próbny, to zawsze było coś nie tak. Raz mnie nie przyjeli, bo rzekomo ich nie było stać a drugim razem okazało się że mój przyszły szef to zbok i sama zrezygnowałam. Wysyłam setki CV, ale przeważnie nikt się nie odzywa. Mam doświadczenie, pracowałam od początku studiów a mimo to nikt mnie nie chce :( :( Czuję się coraz bardziej niepotrzebna nikomu i nic nie warta... Bez znajomości chyba nic nie da się w tym kraju osiągnąć...Boję się że wpadam w depresję, a przez to cierpią też moi bliscy :(

rybko,miałam to samo.to,co się ostatnio dzieje na rynku pracy to szok!!!A ma być gorzej...główka do góry.Ja wymarzona pracę znalazłam po 3 miesiącach szukania.powodzenia.

Spokojnie znajdziesz cos ... znasz jezyki ? jakie studia skonczylas ? Moze zamiast wysylac CV lepiej przejsc sie do potencjalnego pracodawcy na rozmowe ? Moze twoja osoba ich do tego przekona ?

I najlepiej na rozmowę kwalifikacyjną ubierz miniówke i duży dekolt :P niejednej już pomogło

Znam angielski, rosyjski skończyłam studia i nadal się uczę ale jak widać w dzisiejszych czasach to za mało...:( silvia20 Dzięki za pocieszenie...ja już po prostu nie wiem co ze sobą robić w domu i z moją psychiką jest coraz gorzej...

nie ma sprawy.wiem jak to jest.czujesz się beznadziejna,niepotrzebna...znam to.praca-marzenie pojawi się sama.Życzę Ci tego.U mnie tak było.

A nie lepiej zaryzykowac i wybrac sie na zachod ? Nawet jezeli sie nie uda ... nie warto zaryzykowac ?

tez tak mam

matiz00 Nie chcę wyjeżdżać i jednocześnie nie mogę. Studiuję nadal i chcialabym dokończyć naukę. Mam narzeczonego, który ma tu bardzo dobrą pracę, niedawno kupiliśmy mieszkanie więc sam widzisz nie da się tak tego rzucić i wyjechać... Gdyby nie on pewnie już dawno bym wyjechała, bo nie miałabym nawet za co żyć...

No to spokojnie ... kazdy chcialby wszystko hop siup ... masz oparcie w facecie i to sie liczy wiec szukaj i sie nie poddawaj Znajdz sobie moze mniej wymagajaca prace a w miedzy czasie szukaj innej

Właśnie od dłuższego czasu szukam czegoś mało wymagającego, choćby stażu jakiegoś ale nic i nic... Niestety ale nie pójdę na kasę do spożywczego :/

a ile masz lat? co robiłaś wcześniej?

24, wcześniej pracowałam w banku a ostatnio w kancelarii adwokackiej przez prawie 3 lata

ej, no to nie tak tragicznie...myślałam, że masz ze 30:)

A bo po 30 to taka stara, że już nie ma szans na pracę? :) A poważnie, to jest naprawdę ciężko teraz z pracą i młodość mi tu chyba niewiele pomoże...za coś trzeba żyć..

potem zajrzę, przerpaszam, musze lecieć 3maj się :)

jjh

też mam depresję, ponad rok bez pracy, wcześniej byłam menedżerem kilka lat, duuuuże miasto, jestem na deprimie i innych środkach od dawna

Też tak miałam... Jestem po studiach... do pracy przyjmowali i zwalniali... Jak wiatr zawiał! Głównie po znajomości i przez łóżko! Teraz mam szefa zboczeńca ale siedzę cicho bo się boję stracić pracę... :( niestety sytuacja na rynku pracy nie jest normalna...! Znajdziesz coś! Mnie się udało! Taką pracę jak chciałam, chociaż... nie bardzo płatną ale lube ją !

Jesteś rok bez pracy. A wiesz, że znam kobietę która jest 6 lat bez pracy, utrzymuje ją maż i nie ma depresji? Czy to takie straszne? Jeśli się starasz, szukasz a nic nie ma to co? Możesz tylko dalej się starać. Może jakiś mały small-business (sklepik, kiosk, bar z kebabem). Urzędy pracy mają dofinansowywanie dla bezrobotnych.

ja po stracie pracy w pierwszym szoku za malo szukałam.Żaluje. Ale byłam w takim stanie że tylko się cieszyłam, że to się już skończyło.

Nie ma sie co poddawać. Ważne zeby codziennie przeglądać strony z ofertami pracy i aplikować... Ja po wielu długich miesiącach w końcu znalazłam pracę w branży kosmetycznej, jestem zadowolona i polecam portal www.jober.pl bo to dzięki niemu udało mi sie trafić na ofertę

szok...a więc dziewczyny nie łamcie się. Ta sytuacja jest spowodowana tym, że zostały zlikwidowana technika profilowane i zawodówki (które obecnie wracają do łask), większość ludzi którzy mają obecnie 20-27 lat ukończyło liceum i studia. Sek w tym, że za dużo jest ludzi umysłowych a za mało tych do pracy fizycznej a nawet Ci co mieliby pracować fizycznie nie mieli gdzie się za bardzo kształcić. To spowodowało, że na 1 sekretarkę jest 30 kobiet chętnych po studiach a na sprzątaczkę tego sekretariatu 1 chętna. Więc sekretarka jak się już dostanie ma słabą kasę i słabe warunki bo zawsze można ją zastąpić a sprzątaczka o dziwo dostała stałą umowę i większą kasę. Wiem co mówię, jestem obecnie na wychowawczym ale wracam do pracy nie w zawodzie wyuczonym tylko męskim zawodzie i to tylko po kursie. Wiele kobiet tak pracuje jako spawacz, kierowca, kierownik budowy, kucharz a to dlatego, że jest brak fachowców i w tych zawodach dobrze płaca. Mam wiele koleżanek po rożnych studiach ale i tak wracają na stare śmieci bo jest różnica zarabiać 1500zł po wyuczonych studiach a 3000-4000 na ręke. I jeszcze coś zauważyłam, nie mam problemów z powrotem do pracy, wracam w wrześniu a już 3 pracodawców chce mnie zatrudnić, jestem po 30-tce, ten wiek jest dla pracodawcy najbardziej pożądany bo najbardziej lojalni pracownicy, sami mówią to pracodawcy kiedy pytają o wiek. Wynika to z tego, że bardzo młodzi ludzie częściej z byle powodu zmieniają pracę a ludzie którzy mają już rodziny i kredyty są bardziej stabilni. Rynek się w ciągu najbliższych lat wyrówna bo wróciły szkoły zawodowe, choć skończyłyście też studia czasem trzeba schować dyplom i poszukać inaczej choć na parę lat, nikt nie zabrania szukać w zawodzie wyuczonym dobrze płatnej pracy, a nóż coś się pojawi.

No ja bym jechała za granicę, gdybym nie miała pracy. Teraz jest dużo możliwości. W Norwegii dają olbrzymią kasę. Są firmy, które pomagają ruszyć w tym kierunku http://pracaidealna.pl/

Też tak mam. Szukam pracy od 1,5 miesiąca, może niedługo, ale każdy dzień bezczynności zawodowej sprawia, że coraz bardziej wariuję. Poziom frustracji sięga zenitu. Myśli samobójcze pojawiają się coraz częściej. Finansowo wspiera mnie mama, mam jeszcze trochę oszczędności, ale jeśli ten stan potrwa dłużej to chyba tego wszystkiego nie wytrzymam :(

Witam. Mam 22 lata. Jestem w Anglii od miesiąca i nie mogę znaleźć pracy.. Tak jakby prześladował mnie pech. Słaby angielski, wciąż jest coś nie tak, w agencji nie chcą mnie zarejestrować, idzie dużo na bilety, odłożone pieniądze się kończą i utrzymuje mnie dziewczyna.. Z dnia na dzień czuje sie coraz gorzej, psychicznie i fizycznie. W Polsce miałem prace, samochód i zawsze troche pieniędzy oraz czas na wypad w góry oraz fotografię, która była moją pasją, a teraz jestem zerem.. Nie proszę o znalezienie mi pracy czy coś ale proszę powiedzcie jak Wy sobie z tym wszystkim radzicie? Spacery, muzyka, jakieś filmy, proszę pomóżcie co robić by nie zwariować i dodać sobie troche odwagi do dalszej walki i żeby wytrzymywac jakoś w tym domu. Pozdrawiam wszystkich z forum

Przedewszystkim nie wyjeżdżajcie z kraju. PL się rozwija i jest coraz lepiej a na obczyznie nie będziecie się czuli jak w domu. Co z tego, że zarobicie więcej jak wydacie duuuuużo więcej, bo wszystko jest tam drogie. A ty powyżej wracaj z tej UK, bo tam kariery nie zrobisz. W Pl jest praca za te marne 3.000 netto/mies i to wystarczy na początek. Rodzina ci pomoże i będzie OK. W końcu każdy jakąś pracę w PL znajdzie. Nie załamujcie się, bo to są chwilowe trudności.

co ty ćpasz ? daj namiar do swojego dilera bo po tym co piszesz widzę że ma dobry towar

Do 14:01 jesteś jednym z tych płatnych hejterów z PO?

Podejrzewałam u siebie depresję. Cały czas się denerwowałam, płakałam, nie chciało mi się nigdzie wychodzic i nic robic. A wszystko zaczelo sie od tego jak dowiedzialam sie o tym ze moj syn ma zespol downa. Miałam bardzo mieszane uczucia. Od Euforii po Furię i odwrotnie. Zaczynałam czuć nienawiść do samej siebie. Wszyscy wydawali mi sie lepsi ode mnie. Czułam sie beznadziejna i WINNA. Miałam ochote sie zabic... Z pomocą przyszła mi strona http://moc-energii.pl na której zamówiłam rytuał oczyszczenia aury. Pomogło mi to. Nabrałam chęci do życia i przestałam winić siebie za zaistniałą sytuację. Zaakceptowałam to co dzieje się wokół mnie. Patrzę na świat inaczej, mam w sobie więcej optymizmu.