Przebudzenie klasy robotniczej

17 września 2011 roku przez Wrocław przemaszerowało ponad 30 tysięcy robotników i działaczy związków zawodowych ze wszystkich krajów Unii Europejskiej. Teraźniejszość polskich ludzi pracy reprezentował m.in. OPZZ i Solidarność. Ich przyszłość - Komunistyczna Partia Polski, która szła wraz z Komunistyczną Młodzieżą Polski pod czerwonymi sztandarami z sierpem i młotem, niosąc wielki transparent z hasłem: "Precz z kapitalizmem i bezrobociem!" Demonstracja2Organizatorzy marszu oraz jego uczestnicy - w imieniu ponad 60 mln robotników (członków związków lub federacji branżowych należących do EKZZ) - sprzeciwili się: dyktatowi rynków finansowych i agencji ratingowych, polityce ustawicznych cięć socjalnych i obniżania wynagrodzeń, brakowi bezpieczeństwa socjalnego i bezrobociu (zwłaszcza wśród młodzieży), deregulacji standardów pracy i płacy oraz degradacji standardów społecznych, nieprzestrzeganiu zapisów układów zbiorowych i demontażowi dialogu społecznego, a także rozwarstwieniu społecznemu. Demonstracja3Żądali zatem: "Stabilnego i bezpiecznego zatrudnienia, poszanowania autonomii partnerów społecznych w sporach i negocjacjach. realnego dialogu społecznego, działań na rzecz wzrostu i ochrony siły nabywczej płacy, gwarancji godziwego wynagrodzenia, stabilnego systemu ochrony socjalnej gwarantującego rozwój społeczny i solidarność społeczną, powszechnego dostępu do wysokiej jakości usług publicznych, gwarancji wyższych emerytur." Ponadto: "Wdrożenia mechanizmów ograniczających spekulacje i wspierających europejski plan odbudowy gospodarczej, wprowadzenia podatku od transakcji finansowych i wykorzystania dostępnych instrumentów budżetowych na rzecz wzrostu inwestycji i zrównoważonego rozwoju. likwidacji rajów podatkowych i przeciwdziałania fiskalnym oszustwom i defraudacjom. rozwoju polityki przemysłowej opartej na technologiach niskoemisyjnych, harmonizacji podstawy opodatkowania przedsiębiorstw z ustaleniem minimalnej stopy opodatkowania." Demonstracja4Choć przez ostatnie lata proletariat uczynił postępy w walce przeciwko ustrojowi odpowiedzialnemu za kryzys gospodarczy, to jeszcze wiele pozostaje do zrobienia. Dopóki ruch robotniczy będzie podzielony, a ludzie pracy (zwłaszcza w Polsce) pozostawieni pod wpływem sił klerykalnych i kapitalistycznych, dopóty nie będzie mowy o wspólnej, skoordynowanej a tym bardziej zwycięskiej kampanii przeciwko nowej polityce "zaciskania pasa" na szyjach społeczeństw, wprowadzanej przez burżuazyjne reżimy. Rolą partii komunistycznych jest brać udział we wszelkich formach robotniczych protestów oraz uzbrajać tę klasę w świadomość rewolucyjną. Jednoczyć różne uciskane przez imperializm grupy w jeden front, którego celem jest zwycięstwo socjalizmu. I poprowadzić je do ostatniej, zwycięskiej bitwy.