Boję się, że kiedyś stracę rodziców...

Jak sobie to uświadomię to jakoś wszystkie problemy wydają mi się takie puste... nic już nie będzie jak dawniej. Taka jestem głupia przejmując się jakimiś pierdołami... które nic nie znaczą tak naprawdę w obliczu śmierci kogoś bliskiego. Narazie żyją, są zdrowi i chciałabym, żeby żyli jak najdłużej :(

nie wywołuj wilka z lasu:P

w wieku 18 lat,tate jak miałam 21...................i nigdy wcześniej ani nigdy później nie czułam takiej pustki jak wtedy...........dzisiaj mam 38 lat i ciągle tęsknie:(:(:(

Nie wywołuję wilka, po prostu tak sobie myślę... że jakie to dziwne jest, człowiek coś ma a nie potrafi tego docenić i przejmuje się jakimiś pierdołami typu brak faceta itp, a dopiero jak straci rodzica to wtedy może zmądrzeje...

jeszcze myślami nieszczęście przyciągniesz , myśl pozytywnie:D

wystarczy np. poczytać tematy na tym forum, jakie ludzie mają "problemy"... które są niczym w obliczu śmierci matki czy ojca.

ok masz rację, trzeba myśleć pozytywnie

doceniaj to, że ciągle masz rodziców, spędzaj z nimi jak najwięcej czasu i dziel się swoimi dobrymi chwilami.