czy warto walczyć o czucie faceta, który jest zdystansowany i zrezygnowany?

Poznałam mężczyznę, prawie 40 lat, przystojny, miłi i kulturalny.. ma dużo zalet, niestety on jest juz po przejściach, zdystansowany i zrezygnowany... A ja bardzo chce stworzyć związek oparty na wzajemnym zaufaniu, on chce utrzymywac ze mną kontakt ale czuję ze to jak grochem o ścianę... Pisze do niego e-maile, zabiegam o kolejne spotkanie itd... co ja mam zrobić ? to jest wartościowy facet :(

pomóżcie bo zwariuję

moze po prostu ma syfa?

hehehe :D

a ile ty masz lat jeśli można wiedzieć

zaproś go z żoną na trójkącik :O:O:O:O:O:O:O:O:O:O wolny 40 latek to nic dziwnego że dziwak i pewnie prawiczek

Mam podobną sytuację, powoli zdobywam jego zaufanie, ale trzeba wiele cierpliwości. wiem, że warto, choc nikt mi nic nie obiecywał każdego dnia budzę sie z siłą i nadzieja...

Wasi rodzice byli alkoholikami albo byli w inny sposób dysfunkcyjni? Bili, stosowali przemoc fizyczną itd...? Widać kręci was robienie sobie krzywdy.

w praciu czy innej czesci ciala?

Może on nie chce a Ty mu się narzucasz?

on jest ode mnie starszy o 11 lat, jestem atrakcyjna kobietą, na do - tak twierdzą moi znajomi i rodzina ( żeby nie było że sie chwalę) jestem szczupła i zgrabna, ogladają sie za mną młodsi , jestem w stanie obdarzyć drugiego człowieka miłością ale tenn facet ma problem zeby ją przyjąć... nie wiem ile jeszcze mam w to energii włożyć, on chce żebym do niego pisała i odzywała się bo też mu sie podobam... ale kurwa mać !!! też zasługuję na to zęby mnie ktoś kochał i dobrze traktował a nie bawił się w zlewkę bo jestem naprawdę w stanie dużó osd siebie dać!! Jeśli do niego się odzywam, flirtuje to dostaję zadawkową odpowiedź ..

nie narzucam sie kurwa no, najmocniej przepraszam za przekleństwa ale mam znp i jestem wkk........

mam czystą kartotekę, nie byłam dziwką, należę do porządnych ludzi, uczę sie, pracuję, nie prowadzę pijackiego trybu życia, mam klasę tylko czasem poprzeklinam ale nigdy publicznie tylko w zaciszu, szanuję ludzi, jestem wyrozumiała... i tak dalej i tak dalej... co mam do jasnej cholery zrobić?

ja od 7 miesiecy juz probouje zdobyc uczcucie pewnej osoby ,ba nawet przeprowazilem sie do jej miasta ale to jak waleniem grochem o sciane. gdy juz mysle ze jest ok,to ona odwala maniane i wszystko wraca do punktu wyjscia. Powoli mam dosyc juz.To jest strasznie ciezkie przy kims trwac to naprawde masochizm :( nienawidze swojej milosci ,ktora mnie zabija

7 miesięcy to za długo, ja sobie daję 6 miesięcy

narazie minął jeden miesiąc, dlatego pytam was ludzie co dalej

na serio mam watpliwosci czy warto walczyc. to straszna meczarnia chociaz moze u ciebie bedzie inaczej

to prawda, człowiek jest wyczerpany psychicznie i duzo energii ubywa

mam identyczną sytację, dlatego siedzę dziś w domu a nie spędzam wieczoru z nim. Jestem z nim od pół roku, też jest cholera po przejściach. BYł z dziewczyna 8 lat, zdradzała go, kiedy on wyjechał od Anglii i sie posypał ( przynajnmniej tak twierdzi). Nie moge przebić się przez jego skorupę, nie moge wyczuc jegi nastrojów. Dziś stwierdził, że jest badrzo zapracowany, a nie widzieliśmy się od tygodnia. Wiem, że go pociągam, ale nie moge doczekac się jakiegokolwiek werbalnego wyrazu uczucia.

I powoli zaczyna mnie to męczyć. Kiedy probuję zebrac siły i mu o tym powiedziec, to nagle on staje sie dla mnie cudowny, jak w pierwszym okresie naszych spotkań i ja znowu sie rozpływam. Czy warto walczyć, a kochasz? Ja daję jeszcze szansę. MOże do niektórych trudniej sie dobić, orzeszek twardy ale środek słodki. czy tylko nie zmarnuję sobie czasu..