Do Dupy takie życie...

mój 'kochany' tatuś kibicuje mi tylko wtedy gdy biegnę jak piesek za jego planami w stosunku do mnie....co z tego że mam 15 lat, nie jestem jakąś zdemoralizowaną nastolatką i nie mam nie wiadomo czego w głowie. Chcę żebym miała same 5 ale sam w życiu by mi w niczym nie pomógł, ma to gdzieś. Przecież 3 z matmy mieć nie mogę jak nie rozumiem i nie ma mi kto wytłumaczyć, bo jestem jego córką. Kolczyka w pępku mieć nie mogę, bo jestem jego córką a nie jak te wszystkie "kurewki". Nie mogę nic zrobic bo inaczej obraża się jak dziecko i robi mi na złość. Czuję że, żyję w zatrutym jabłku. Chcę zostać chemikiem....ale nie zostanę, bo jestem przecież nikim, bo z matmy mam 3, bo nie pościerałam kurzy. Tańczyć nie będę, jak chcę bo jestem totalnym beztalenciem i nie warto zaczynać...nigdy nie będę przez nich szczęśliwa. Próbowałam to zmienić no ale co, zmienię rodzinę? Za mocno go kocham ale on nawet nie wie jak mnie rani ograniczając moją wolną wolę do minimum. Mogłabym siedzieć 24/7 przy książkach ale wtedy też byłoby ŹLE, bo podłogi sobie w pokoju nie zmyłam. TAK JESTEM TU BY SIĘ NAD SOBĄ UŻALAĆ I ZAZDROŚCIĆ TYM KTÓRZY MOGĄ ŻYĆ JAK CHCĄ...

wylądujesz z depresją w wieku 18lat i dobrze, ze nie pozniej, bo pozniej bedzie trudniej z niej wyjsc :o ..przez tatusia. Uwierz. I zacznij sie stawiac.

Miałam to samo. Żyć jak chcę mogę dopiero odkąd wyprowadziłam się z domu. Nie wiem jak to przetrwalam. Podziwiam siebie za to. Ciebie autorko też podziwiam, ale jak to mówią jak masz miękkie serce, to do tego musi iść w parze twarda dupa.