MAM 21 LAT, A CZUJĘ SIĘ JAK ZERO, JAKBYM PRZEGRAŁA ZYCIE, RZYGAM NA WSZYSTKO

- studiuje ścicły kierunek, cały czas podswiadomie mysle o tym,że nie przejde tego kierunku- jestem na 1 roku i załamuje mnie matematyka - moj chłopak jest ode mnie starszy o 9 lat, ciagle za nim tesknie, bo on jest w mojej rodzinnej miejscowosci, a ja na studiach, on ma pracę, ciagle jestem o niego zazdrosna, boje sie,że mnie zostawi (choc nie daje mi takich powodów), ciagle ja sie porównuje do jego byłych, mimo ze wtedy mnie jeszcze nie znał -mam anemię i często robi mi sie słabo, co tez jest uciążliwe - moim marzeniem jest isc nawet w trakcie tych studiów zaocznie do szkoły policealnej na kierunek jaki zawsze mnie inetersował, a ja gnije na tych studiach -ludzie na studiach nie pomagaja sobie, jest wyscig szczurów -moja współlokatorka z mieszkania wywyższa sie ciagle i cały czas jakies docinki mi robi, a to,że jestem za chuda, a to ze powinnam obciąć włosy, głupia jakas Nie moge juz, codziennie rycze

- w dodatku jestem beznadziejna w seksie. Mój facet ciągle narzeka na mnie i wspomina cudownego lodzika pani Jadzi 4 lata temu... a ona miała wtedy z 80 lat! No ale starsza, to i bardziej doswiadczona.