Samotnicy - ujawnijcie się:)

Zapraszam wszystkie osoby, które podobnie jak ja, lubią spędzać czas w samotności i męczą się zbyt bujnym życiem towarzyskim :)

O to ja :)

Hejka:) Czyżby kolejny, który lubi zaszywać się w domu, mając pod łapką dobre czytadło i filiżankę aromatycznej herbaty?;)

A ja już mam dość samotności. :(

Kolejna, bo jestem ona, nie on :) Ale faktycznie lubię zaszywać się w domu, nie prowadzę życia towarzyskiego, źle czuje się w większym gronie ludzi.

Bo tak się składa, że ja jestem typowym samotnikiem. Nie lubię za dużo przebywać między ludźmi, z którymi kontakty ograniczam do minimum, wolny czas równie dobrze mogłabym spędzić sama i myślę, że bawiłabym się równie dobrze, jak w czyimś towarzystwie. Co więcej, nie lubię też za dużo gadać, raczej żyję w swoim świecie, oddając się marzeniom i innym produktom wyobraźni;) Wiele osób na tym forum pisze, że nie wyszłoby samemu do kina itp. Tymczasem u mnie jest na odwrót. Uwielbiam wszędzie sama chodzić, więcej z tego wynoszę.

O, to przepraszam;)

Mnie też ludzie męczą na dłuższą metę. Większość z nich narzeka, popada we frustrację, wymaga wiele od innych, choć problem tkwi tak naprawdę w nich samych... Jeśli już się z kimś zaprzyjaźniam, to z indywidualistami, którzy nie ulegają wpływom innych i potrafią oddzielić się od chaosu tego świata.

lubisz Chorwację?? bo to chorwackie imię;)

Nie szkodzi. Nick nie sugeruje płci więc pomyłki zdarzają się :)

Tak:) Jestem wielką fanką tego kraju i sławnej pisarki stamtąd, Dubravki Ugresic;)

tak myslałam że chodzi o ugresić;);) stefcia ćwiek i takie tam;) a rakije sie piło??;)

Piło się;) Byłam w tym roku w Chorwacji i jestem niezwykle pozytywnie zaskoczona tym miejscem, zwłaszcza Dubrownikiem, w którym mieszkałam ;) Teraz z kolei wybieram się do Serbii i Bośni - nie mogę się doczekać wizyty w Sarajewie, to podobno miasto, które jest kwintesencją wszystkiego, co południowe i bałkańskie;)

a bałkańcy są mega przystojni;) zwłaszcza serbowie mmmmmm;);) na pewno kogoś tam poznasz, takie ciasteczka, że Ci mówię:D

Ujawniam się.

ja tez

mam tak samo! W kinie przecież i tak ogląda sie film a nie zajmuje drugą osobą. Nie wiem dlaczego tak sie utarło,że do kina to sie chodzi z kimś. Na spacer też lubie iść sama. Moge iść gdzie chce i myśleć o czym chce Uwielbiam podczas podróży patrzeć za okno a nie lubie gdy ktoś chce rozmawiać np. w autobusie..rozprasza mnie tym :P

To i ja się przyłączę do tematu, który wreszcie bezpośrednio mnie dotyczy :)

ujawniona

A u Was to umiłowanie było zawsze? Ja pamiętam, że w podstawówce i liceum zawsze trzymałem się na uboczu, ale w okolicy matury z kolei uwielbiałem towarzystwo, imprezy, wypady ze znajomymi itd. Trwało to ze 4 lata, a później znowu stopniowo się wycofywałem i teraz ze znajomymi widuję się raz na kilka miesięcy. W dodatku zawsze z ich inicjatywy :P

* Umiłowanie samotności, oczywiście :)

Prawda, że panowie z Bałkanów robią wrażenie;) Na razie jednak jestem zauroczona pewnym uroczym Polakiem, ale o tym cichosza... ;) Witam wszystkich. Podzielam wasze odczucia.

Nie zawsze. Tak do studiów to ja nawet lgnęłam do ludzi. Wszystko zmieniło się pod wpływem rozczarowań nimi - zrozumiałam, że choćbym jak się starała, nigdy nie sprostam ich wymaganiom (zwłaszcza mojego ukochanego), a najlepsze, co mogę w tej sytuacji zrobić, to odpocząć od tłumu i skupić się na własnym życiu, pracy nad sobą. Ten czas, który początkowo miałam za chwilowy, z czasem zaczął mi się podobać o wiele bardziej. Nauczyłam się być szczęśliwa sama z sobą, organizowałam sobie indywidualnie czas i w chwili obecnej samotność pozwala mi rozwinąć skrzydła. Co więcej, mogę nawet zaryzykować stwierdzeniem, że wtedy o wiele łatwiej mi się działa. W grupie nie potrafiłam do końca wykorzystać swoich możliwości.

Hehe :) A mnie po prostu irytuje, kiedy wokół mnie jest za dużo ludzi. Jak już spotykam się ze znajomymi, to z jedną, dwiema osobami. Oczywiście czasem zdarzy się w większym gronie, ale to sporadyczne przypadki.

Ja też rzadko widuję się ze znajomymi. Dużo z nich wyjechało, ma swoje życie i mimo tego, że początkowo źle to znosiłam, to teraz już przywykłam. Zresztą chyba nie mogłabym kilka razy w tygodni wychodzić na piwo. Mojemu eks przeszkadzała moja samotnicza natura, miał mnie za egoistkę i dziwaka, więc też odeszłam.

No, ja teraz mam podobnie. Też preferuję kameralne spotkania, lubię rozmowy w cztery oczy, a nie jakieś głośne schadzki, gdzie brakuje intymności i człowiek nie słyszy swoich myśli. Co do chodzenia samotnie, nie mam z tym największego problemu. Lubię powłóczyć się samotnie po zmroku i pomarzyć, a że mieszkam w jednym z najpiękniejszych miast w Polsce, ma to podwójny urok.

Mnie najbardziej wkurza to, że z ludźmi trzeba rozmawiać. Zauważyłem, że ludzie nie potrafią milczeć. Nie wytrzymają dwóch minut, żeby czegoś nie powiedzieć... Ja potrafię przez cały dzień się nie odzywać. Chociaż po dwóch piwkach ciężko mnie przegadać :D

To tak jak u mnie:D Na co dzień małomówna i zamyślona, ale wystarczy, że spotkam bratnie dusze i od razu mam ochotę pogadać. Nie może być to jednak więcej niż trzy osoby - inaczej męczę się.

Dobrze, że jest internet i można pogadać bez wypowiadania jednego słowa :) I nie lubię jeszcze, jak ktoś patrzy mi w oczy, kiedy mówię.

Ludzie z reguły są gadatliwi, no i kiedy ktoś nie ma zwyczaju trajkotać tak jak oni, myślą, że jest jakiś dziwny i coś z nim nie jest w porządku. Tymczasem ja np. męczę się takim gadaniem na siłę. Myślę zresztą, że dla rozmówcy może to być wyczuwalne i przez to przykre.