NIENAWIDZĘ DZIECI

A MÓJ PARTNER ?(OBOJE PO 30 TCE) CIĄGLE NAMAWIA MNIE . ŚLUB OK. ALE DZIECKO JESLI JUŻ TO TYLKO JEDNO ALE I TAK GO NIE CHCE IM POZNIEJ TYm lepiej. niecierpię dzieci - czyw warto sie zmuszac i robic to dla partnera?

Jaś po lekcjach podchodzi do pani nauczycielki. Prosze Pani, będziemy sie bzykać? Jasiu, ale ja nie lubie dzieci. Na to Jasiu: Będziemy uważać.

może to wina tego że miałam biedne dzieciństwo, rodzice o mnie dostatecznie nie dbali. też tak czuję ze nie powinnam bo nie zadbam o nie dostatecznie bo jestem samolubna

nie rób nic dla kogoś, to za poważna sprawa, nie chcesz dzieci to nie miej ich i już, może jeszcze Ci się zmieni ja też nie chciałam dziecka, mam córkę z wpadki, ale od początku ciąży jakoś mi się nastawienie zmieniło, czasem się nie wie jak to będzie

właśnie nie wiem - jak to ci się zmieniło ?

mi tez sie zmienilo nastawienie. najpierw nie lubilam bachorow a jak wpadlam to zaczelam ich nienawidziec. zaraz potem aborcja i koniec.

ANIA BANIA - NIE ŻAŁUJESZ?

Też nie lubiłam dzieci: drażniły mnie i brzydziłam się ich. Potem tak jak ty, autorko tematu, i też po ukończeniu trzydziestki (może w rok po 30 urodzinach), zaczęłam zastanawiać się dlaczego nie chcę, jak ja bym swoje dziecko wychowywała w odróżnieniu od innych rodziców, kiedy najpóźniej się zdecydować lub wcale... bo nadal nie miałam chęci. A okazało się że to był taki wstęp żeby jednak na dziecko się zdecydować. No i zaliczyliśmy coś w rodzaju wpadki bo spontaniczna decyzja powstała w trakcie stosunku, nie na serio a okazało się że wystarczył ten jeden raz. Ciążę zniosłam lekko za to bez szału na punkcie "dzidziusia" czy "fasolki". Dla mnie to był płód. Urodziłam i nadal nie odwalało mi, zajmowałam się dzieckiem z obowiązku ale starannie i delikatnie. Uczucie pojawiało się stopniowo i wzbogacało. Miłość do dziecka wciąż się zmienia, wraz ze wspólnymi doświadczeniami, dobrą zabawą z dzieckiem - a to możliwe i pożądane przy maluchu. Mam dwuletnią obecnie córkę. Przepadam za innymi dziećmi (to skutek uboczny, który mnie zaskoczył - po prostu lubię porównywać córkę do innych maluchów, bardzo mnie porusza płacz dziecka, podczas gdy kiedyś skrajnie irytował). Nie mogę powiedzieć że macierzyństwo to najwspanialsze co mnie kiedykolwiek spotkało i że kochałam to dziecko od zarodka. Jest wiele przyjemniejszych zjawisk a i miłość do dziecka może być stonowana i powstawać stopniowo. Ale jest dobrze. To naprawdę warte zachodu żeby maluch, podobny do ciebie, uczący się wszystkiego od ciebie, zarzucił tobie ręce na szyje i powiedział "kocham cię, mamusiu". Dodam że te ręce mogą być czyste, jak się okazuje, a kiedyś sądziłam że dzieci z zasady lepią się, śmierdzą (i tylko w kółko czegoś rządają).