Którego wybrać nie wiem co robić

Od 10 lat spotykam się z facetem. Poznaliśmy się w liceum i tak spotykamy się do dziś... 10 lat. Mamy prawie po 30 lat on jest doktorem na Uniwersytecie, ja skończyłam studia pracuje jako sprzątaczka :o pracowałam w biurze ale potem nie mogłam znaleźć pracy więc wzięłam pierwszą lepszą, ale nie w tym rzecz. Do naszego związku wkradła się nuda i rutyna, on się zmienił, stał się bardziej pewny siebie, wiem że podoba się studentkom i to bardzo, wiem również że on doskonale wie że jedno jego kiwnięcie i mógłby mieć każdą z nich, czasami mi to mówi, opowiada również jak one się stroją i dekoltują żeby tylko zwrócić na siebie jego uwagę. Wobec mnie nie ma żadnych planów o zaręczynach nawet nie myśli, twierdzi że za mało oboje zarabiamy żebyśmy mogli sobie swobodnie wynając jakies mieszkanie. Niby mówi że w przyszłośći urodzę mu dzieci ale sposób w jaki to mówi sprowadza mnie do roli matki polki, kury domowej i sprzątaczki. Dodałam że my nawet razem nie mieszkamy... Twierdzi że na mieszkanie nas niby nie stać ale sam kupił cholernie drogi sportowy samochód, na którego miesięcznie wydaje jakieś 5 tysięcy złotych. Kiedyś to był skromny kochany chłopak, uwielbiałam to w nim, był wpatrzony we mnie jak w obrazem, teraz zrobił się z niego jakiś buc który coraz częściej na mnie krzyczy i któremu coraz więcej rzeczy we mnie nie pasuje. Ale to mój najlepszy przyjaciel, nie mamy poza sobą nikogo bliższego i rozmawiamy ze soba tak jak z nikim innym i żeby nie było, ja też nie jestem aniołkiem, często ponoszą mnie nerwy i mówię mu czasami niezbyt miłe słowa. Coraz częściej mam obawę że znajdzie sobie jakąś śliczną młoda studentkę i strasznie mnie to psychicznie wykańcza. Kilka miesięcy temu poznałam chłopaka (nie spałam z nim) jest dla mnie kochany, miły, czuły, przystojny, niestety biedny jak mysz kościelna :o On ma 30 lat a praktycznie żadnych pieniędzy,pracuje ale zarabia grosze, nie ma nawet skończonych studiów. Dobrze mi z nim, lubię z nim spędzać czas, ale boje się zrobić krok na przód bo przeraża mnie wizja życia z kimś tak biednym :o Moja mama twierdzi że jak się z nim zwiążę to ona się totalnie załamie, mówi żeby być z tym pierwszym i nawet nie myśleć o związku z tym nowym chłopakiem. Ona uwielbia mojego faceta, wiadomo, doktor, pieniądze poważanie ... a ja mam to gdzieś chce się czuć szczęśliwa, kochana i chce wiedzieć że dla kogoś jestem ważna ale nie wiem co robić :( Z kim być o kogo walczyć czy dać sobie spokój, kupic kota i zostać oficjalnie starą panną :o Pewnie i tak się nikomu tego nie będzie chciało czytać ale chciałabym poznać Waszą opinię...