Ulatuje ze mnie życie...

Mam dopiero niespełna 23 lata i już czuję się znużona życiem. Szybko się męczę, nie odczuwam większej radości, wszystko wydaje mi się głupie i powierzchowne. Cały czas rozlewa się w moim wnętrzu coraz większa gorycz, rozczarowanie szarą rzeczywistością, w której nie ma miejsca dla takich zagubionych wędrowców jak ja. Wszystko mnie drażni, za to mało co wciąga i mobilizuje. Widzę, że moje priorytety nie za bardzo przystają do zasad, którymi rządzi się współczesny świat. Mam dość już tych lansujących się wszędzie ludzi, markowych sklepów, natłoku reklam, biegu. Wystarczyło, że poszłam dziś na zakupy do pewnego centrum handlowego i ogarnęła mnie taka pustka... Jakie to wszystko okropne...

wracaj do Polski

poszukiwać, działać, szukać inspiracji, walczyć, odświeżać.... gwarantuję - pomoże :)

Ależ ja jestem w PL. I wierz mi, że mam dość.

rozumiem Cie.

Też Cię rozumiem.

Szukam i szukam, czasem świetnie mi idzie, ale depresja coraz częściej daje o sobie znać. Dobrze, że chociaż na terapię się zapisałam, choć zarazem sama już nie wiem, czy mam szansę żyć inaczej.

spoko ja mam to samo tylko jestem trochę starszy...okazuje się ,że moje wartosci wpajane mi w dzieciństwie są tak naprawdę drugorzędowe ..dodatkowo odkryłem ,że moi rodzice są i byli tak naprawdę toksyczni ..,a matka dość mocno ...w wyniku ja jestem toksyczny...ostatnie pół roku to praca -dom praca -dom ..czas mi się prasuje ledwo poniedziałek ,a już piątek ..ledwo się weekend zacznei ,a już kończy ...czuję ,że małymi kroczkami zbliżam się do grobu... czuję się stary ,że już połowa życia za mną ..że za malo przeżyłem ..,a w zasadzie to nic specjalnego nie przeżyłem...eh

I jeszcze mój chłopak rozczarował mnie gabarytem swojego penisa. Jak żyć?

i czuję się wykorzystywany ..jak trybik w maszynie w dodatku bardzo tego świadomy ,aczkolwiek niemogący nic z tym zrobić..czuję ,że marnuje dużo energii na coś co powinienem mieć od tak na dzień dobry czyli płynne i harmoniczne myśli niezabrudzone smutkami i innym syfem z przeszłości.

Jakbym czytała własne mysli, dokladnie tak samo czuje jak posty powyżej eh... I po co zyc?

płynne i harmoniczne.... Ha ha. Chyba harmonijne palancie.

Jakbym czytała własne mysli, dokladnie tak samo czuje jak posty powyżej eh... I po co zyc?

faktycznie przygnębienie , które towarzyszy każdemu

i tak najbardziej żałosne w takich tematach są podszywy ..żeby cieszyć michę w temacie gdzie udzielają się ludzie bliscy depresji...wejdź jeszcze do domu wariatów i się ciesz ,że jesteś "normalny"

Znajdź sobie pasję.

ty wrodzony pesymizm kogo sie tym razem czepiasz ?

ale mogę się śmiać, gdy używasz słów, których nie rozumiesz?

Rozumiem, co czujesz. W moim życiu też ostatnio nic się nie dzieje. Na niczym mi nie zależy, nie umiem się do niczego zmusić. Miałam do niedawna tyle planów (podróż stopem po Europie, projekty artystyczne, wyjazd zarobkowy), ale póki co wszystko utknęło w miejscu. Czuję się strasznie, bo okazuje się, że moje plany są traktowane jak jakieś fanaberie... Żeby nie było, próbuję się dostosować. Zarabiam dorywczo, staram się być taka, jak chce rynek pracy, ale kurde, nie wychodzi mi to zbytnio. Jestem mało komunikatywna, nie umiem się sprzedać, no i co gorsza, nienawidzę tego wszystkiego. Mój kryzys jest tak duży, że nie chce mi się spotykać z ludźmi, ani też starać się być kimś innym.

Dobrze, że rozkminiliście, że to podszywy. Mendy jedne forum pierdołami zamęczają...

Pasję to ja mam - jest nią szeroko pojęta sztuka. Maluję, rzeźbię, robię biżuterię, projektuję ubrania, a ostatnio co nieco fotografuję. Wszystko to oczywiście daje mi wiele radości, ale bywa, że smutek bierze górę nad wszystkim.

niemniej jednak w tych trudnych chwilach tylko te wstrętne na codzień podszywy dadzą choć nikły promyczek radości.

minie jesien zimą i wkrotce nadejdzie wiosna a z nia radość i chęć do życia.

też, muszę stąd odejść