Dopielam swego i jestem z nim, ale to juz nie to samo...

temat zalozylam na uczuciowym, ale tam nikt kompletnie nie odpowiada. Nie wiem dlaczego. Moze tutaj wiecej osob siedzi i mi troche pomoze wypowiadajac sie. Kopiuje zatem moj wpis: Bylam w bardzo szczesliwym i udanym zwiazku, zareczylismy sie, planowalismy slub. Jednym slowem sielanka. Az pewnego pieknego dnia zostawil mnie. Napisal smsa ze to koniec i juz. Zero wyjasnien, zero rozmow. Dopiero po kilku dniach laskawie mi powiedzial dlaczego. Bardzo to przezywalam, staralam sie zrozumiec, szukalam winy w sobie. W koncu spotkalismy sie. Bylo jak dawniej, spedzilismy cudowny weekend, po ktorym myslalam, ze sie zejdziemy. Nic z tego wciaz nie chcial. Po miesiacu oznajmil, ze spotyka sie z inna. To bylo okropne, ale nie tak bardzo jak to co bylo pozniej, a o czym pisac nie chce. Odpuscilam pozniej choc nie powiem zle mu zyczylam Wciaz bylismy w kontakcie, ale juz nie jak wczesniej, ja juz nie wspominalam, nie zanudzalam go tym jak tesknie. Jednym slowem przestalam byc zalosna Nie pytalam o ta nowa kobiete po prostu wiedzialam, ze on wciaz mnie kocha i ode mnie teraz zalezy jak to rozegram. No coz, rozegralam to na tyle dobrze, ze jest juz ze mna, ale ja wciaz nie umiem wybaczyc. Nie rozumiem sama siebie, bo nie bylismy juz razem, mial prawo z kims byc niby, ale... No wlasnie to ale nie daje mi spokoju, bo gdyby jeszcze byl z nia i odcial sie ode mnie. A tak to czulam sie jak niemy widz patrzacy na to wszystko i cierpialam. Dodam, ze ja swieta nie bylam, bo tez mialam 2 przelotne romanse po naszym rozstaniu, ale to bylo bardziej po to by udownic cos sobie, ze zlosci, a nie z uczucia. Chcialabym by bylo miedzy nami dobrze i w sumie jest, ale ja nie umiem zapomniec, czesto wypominam mu to co bylo. Chcialabym sie jakos tego wyzbyc, ale nie potrafie i nie wiem jak to zrobic? Byl ktos moze w takiej sytuacji?