Rozstania/ rezygnacje wcale nie są takie złe jak je malują

Czasem lepiej definitywnie coś zakończyć, niż trwonić czas na złudzenia, że jednak coś da się zmienić... Lepiej wszystko przemyśleć na nowo i odejść z godnością, niż skomleć o uwagę tych, którzy nigdy nie docenią... Zawsze będziemy dla nich tylko intruzami, naiwnymi...

Przez ponad roku podkochiwałam się w pewnym znajomym. Wydawał mi się taki fajny, mądry, barwny, imponował mi wiedzą i wyrafinowanym gustem. Chciałam być w jego oczach wyjątkowa, więc też zaczęłam pracować nad sobą, w nadziei, że kiedyś to doceni. Niestety mijały miesiące, a ja czułam, że udaję kogoś kim nie jestem. Że za bardzo się staram dla niego, choć nie okazywałam tego na zewnątrz (byłam raczej chłodna), a prawda była taka, że wciąż mu nie dorównuję. On oczywiście cały czas miał mnie w dupie, trzymając się tylko ze swoimi oryginalnymi znajomkami, a wszyscy inni byli dla niego przeciętni. I wiecie co? Ponad miesiąc temu skończylam z tym raz na zawsze. Już nigdy więcej prób upodabniania się do innych, nigdy. Odkąd zrezygnowałam z tej znajomości, jestem znowu sobą.

A co z wami? Jak żyliście po rozstaniu z kimś bliskim? Czy koniec wyszedł wam na dobre czy też na złe?

mi się wydaje, ze jest różnica między rezygnacją ze starań o kogoś, a rozstaniem. To drugie jest gorsze, bo coś ludzi łączyło, wiele się wydarzyło, są wspólne wspomnieniea , była bliskość fizyczna i emocjonalna. Strata tego boli, bo pozwalasz na to , aby ktoś maksymalnie sie do ciebie zbliżył, a poźniej musisz go wyrzucic z zycia.Wobec tego rezygnacja z czegoś co się nie wydarzyło nie jest taka zła.

No, masz rację. W każdym bądź razie cieszę się, że nic z tego nie wyszło, bo pewnie przypłaciłabym tę znajomość zaniżonym poczuciem własnej wartości i problemami z samą sobą.

i dobrze zrobiłaś, bo nie ma sensu tracić energii i czasu na kogoś kto ma nas gdzieś. Facet jeśli jest zainteresowany to sam to okaże, a jeśli nie to trudno. Lepiej wtedy sobie odpuścic dla własnego dobra:)