Posiadanie dzieci/praca

Witam was, chcialabym sie dowiedziec ile z was majac male dzieci dalej pracuje zawodowo na pelny etat lub chociaz na pol. Pytanie tyczy sie tez kobiet, ktore jeszcze nie rodzily (jak ja), ale w przyszlosci nie wyobrazaja sobie siedzenia w domu caly dniami lub chociaz do czasu, gdy dziecko nie podrosnie. Ja np. juz od wczesnych lat mlodosci wiedzialam, ze majac dzieci dalej bede pracowala. Po pierwsze tak bylo z moja babcia i mama oraz innymi kobietami w mojej rodzinie, a po drugie nie po to studiowalam, zeby po urodzeniu zrobic sobie na kilka lat przerwe w pracy. Co wiecej, uwazam ze te dwa modele (praca, rodzina) mozna ze soba wspaniale polaczyc. Niestety coraz czesciej wydaje mi sie, ze jestem jedyna kobieta w moim otoczeniu, ktora mysli w ten sposob. Wiekszosc moich kolezanek -jak to same siebie okreslaja- mam z powolania, bardzo krytkuje kobiety, ktore zdecydowaly sie szybko wrocic do pracy nazywajac je egoistkami i wyrodnymi matkami. A ja sie tak zastanawiam, dlaczego tak jest. Dlaczego kobieta w naszym spoleczenstwie decydujac sie na dziecko musi zdecydowac sie tylko i wylacznie na jedno role- role matki. I chociaz wydaje sie, dziecko plus kariera to model czesto i gesto propagowany w mediach, to jednak niestety rzeczywistosc wyglada inaczej. Dla mnie dziecko to tylko dopelnienie do szczescia, nie mam zamiaru definiowac siebie i mojego systemu wartosci przez pryzmat posiadania dziecka. Pragne nadal miec wlasne hobby, przyjaciol z ktorymi od czasu do czasu bede spotykac sie sama, moja prace, ktora daje mi niesamowita satysfakcje. A jezeli komus sie to nie podoba to juz jego problem. Bo przeciez jest tyle sposobow na wyrazenie milosci i poswiecenia ilu ludzi na tej ziemi - niekoniecznie gorszych...

Nikt sie nie wypowie, a szkoda. Widocznie tylko ja mam takie spostrzezenia

A masz już dziecko? Bo wiesz, w prawdziwym życiu rzadko wszystko się układa tak jakby się chciało i planowało. Częściej robi się tak, jak się da. Jeśli nie masz w pobliżu osoby, która zajmie się dzieckiem podczas twojej nieobecności albo nie stać cię na żłobek lub opiekunkę, to niezależnie od wszelkich planów czy priorytetów zostajesz w domu. Nie na zawsze, jeśli nadal chcesz pracować, ale jednak. No i tę pracę musisz mieć, a to też nie zawsze takie oczywiste.

nie, nie mam jeszcze dzieci. Racja, czasami moze byc ciezko ze znalezieniem opieki dla dziecka, zgadzam sie z toba, ale to nie znaczy, ze jezeli zostane w domu to musze odrazu krytykowac wszystkie matki, ktore pracuja. A niestety wiele razy spotkalam sie z taka krytyka ze strony moich przyjaciolek

Tu się z tobą zgadzam w zupełności. W ogóle krytykowanie ludzi tylko dlatego, że wybrali inny model życia niż mój jedyny słuszny jest bez sensu.

A twój temat zainteresował mnie dlatego, że też kiedyś wychodziłam z podobnego założenia. Nie wyobrażałam sobie oderwania się od normalnego życia i skupienia uwagi tylko na pieluchach itd. Po czym dziecko pojawiło się akurat w czasie transformacji ustrojowych i gospodarczych w naszym kraju. Miejsce dotychczasowej pracy zostało zlikwidowane, nowych nie było. I urlop wychowawczy okazał się jedynym sensownym wyjściem. Z tym, że będąc na nim wykonywałam prace zlecone i zrobiłam studia podyplomowe. Po 3 latach podjęłam pracę w zupełnie nowym zawodzie. I to była dobra decyzja:) Dodam, że byłam tzw. samotną matką (całkiem samotną, bez mężczyzny i alimentów), ale miałam wsparcie i pomoc ze strony rodziców i przyjaciół.

Podziwiam ciebie za to co osiagnlas i to jakby sie moglo wydawac w dosc trudnych okolicznosciach. Czasami tez zycie uklada sie nie tak jakbysmy chcieli. Ja np. ciagle nie mam stalej pracy, a jedynie na umowe zlecenie, co jeszcze poglebia moje leki egzystencjonalne. Jednoczesnie zdaje sobie z tego sprawe, ze jezeli zdecyduje sie na dziecko i zostane kilka lat w domu to bedzie mi raczej trudno wrocic na rynek pracy. Mimo wszystko szanuje decyzje dziewczyn, ktore zdecydowaly sie zostac w domu. Boli mnie tylko i denerwuje, ze wiele z tych kobiet jest tak krytycznie nastawione do jak piszesz innego modelu rodziny. Najgorsze jest to, ze slysze ciagle takie uwagi ze strony moich - jakby sie wydawalo- przyjaciolek. Czasami jak rozmawiam z bliska mi kolezanka, ktora ma dwoje dzieci i ktorej jedynym tematem sa maz i dzieci to sie zastanawiam czy nie pownnam zakonczyc tej znajomosci. Niesteto czesto jest taz ze taki styl zycia bardzo ogranicza swiatopoglad i zaweza pewne aspekty rzeczwistosci (oczywiscie sa tez wyjatki od reguly). Wiem, ze kazdy ma inny system wartosci, ale ograniczanie calego zycia do wypelniania obowiazkow domowych i urlopu z rodzina raz w roku jest dla mnie dosc smutna alternatywa.

Nie oceniaj tak surowo koleżanek. Pojawienie się dziecka oznacza radykalną rewolucję w sposobie życia i systemie wartości. Przez jakiś zupełnie przestają się liczyć nasze pasje i zwyczaje, ten mały człowieczek sprawia, że wszystko w naszym życiu staje na głowie. I jakos tak instynktownie podporządkowujemy nasz świat potrzebom dziecka. Tyle, że niektóre kobiety zostają z tym na zawsze, a inne potrafią zauważyć, ze życie nie stoi w miejscu i macierzyństwo nie musi oznaczać całkowitej rezygnacji z dotychczasowych przyzwyczajeń. Ja nie odkurzałam codziennie mieszkania, ale znajdowałam czas na choćby kilkanaście minut czytania dla siebie. Gdy córka miała 6 lat, pojechała ze mną na obóz wędrowny (byłam opiekunką grupy). A rok później chodziłyśmy we dwie po Tatrach. Piszę to nie dlatego, żeby się chwalić, jaka to ze mnie bohaterka, ale żeby utrwalić w tobie to mądre przekonanie, że macierzyństwo i pełne miłości wychowywanie dziecka da sie pogodzić z pracą, realizacją własnych zainteresowań.

Dzieuje za post - naprawde mam nadzieje, ze uda mi sie polaczyc te dwie rzeczy