ALAN ANDERSZ

CZYTALIŚCIE NA PUDELKU ŻE GO POBILI BARDZO I JEGO STAN JEST CIĘŻKI

to okropne co się stało on taki młody w domu go pobili

nikt kurde nie współczuje ale chamy z was

tak tak bo wy nie wiecie co sie u takich na hawirach wyprawie alkohol narkotyki dziwki a potem tak to sie kończy!

ciekawe jak to było wpuścił ich zapewne do domu może to i jego znajomi byli

czytałam szkoda chłopaka

Nie lubię go, wygląda na takiego co dużo cwaniakuje i ma się za lepszego od innych.

nom i pewno tak cwaniakował aż wycwaniakował

kto to jest

NA WP JEST NAPISANE,ZE "NA MIESCIE"DOSTAL... LUBIE GO,NAWET BARDZO,ALE CFANIAK JEST:(A PICIE BYLO PEWNIE I NARKOTYKI TEZ....NIE MA SIE CO OSZUKIWAC.... KTOS GO POSTANOWIL UKRÓCIĆ:( MAM NADZIEJE,ZE WSIO BEDZIE OK!BO USMIECHAM SIE SAMA DO SIEBIE JAK WIDZE ZAPOWIEDZI TEGO PROGRAMU O TANCU POLSATOWSKIEGO I ALANA -JAK TAM USIEDZIEC NA KRZESLE NIE MOZE :) TRZYMAM KCIUKI BO UWIELBIAM GO!:)

O JEENY...WSZYSCY CELEBRYCI TO CWANIAKI,TYLKO JEDNI BARDZIEJ SIE UKRYWAJA,INNI MNIEJ...KAZDEMU SODOWKA WALI DO GŁOWY PO PEWNYM CZASIE-NIE MA BATA! GDYBY BYL SZARAKIEM NA PEWNO NIE BYLBY DZIS W TV.... A SIEDZIALBY NA KAFE:( O!TAKA PRAWDA....

Odkąd pamiętam, zawsze byłem fanem Alana, dlatego gdy tylko dowiedziałem się o tragedii w nocnym klubie, w tym trudnym dla jego i jego rodziny czasie, postanowiłem choć trochę ulżyć milczącemu w cierpieniu, przykutemu do szpitalnego łóżka młodemu chłopakowi, któremu w mgnieniu oka Świat dosłownie runął pod nogami. Przyczajony pod cieniem usychającej paproci pamiętającej splendor czasów Gierka w zakątku oddziału neurochirurgicznego jednego z Warszawskich szpitali, z zapartym tchem i sercem bijącym niczym Maciejowi Orłosiowi w dniu śmierci Papieża-Polaka obserwowałem mojego idola, przy którym krzątał się stary konował z kaprawym ślepiem i rozczapierzona purchawa (ale, a jakże, z makijażem jak u luksusowej kurtyzany z placu Pigalle), która wnioskując po ubiorze mogła być nawet uznana za pielęgniarkę. W kazamatach swego umysłu od lat karmionego kryminałami Agaty Christie, thrillerami Deana Koontza oraz poradnikami Adama Słodowego, powoli ułożyłem plan działania. Sutanna była nieco za długa, a koloratka latała luźno wokół mojej chudej, koguciej szyi, jednak wiedziałem, iż jak to na każdego szanującego swą profesję lekarza, da się oczarować czarnej sukience, miałkiej gadce o zbawieniu nieśmiertelnej duszy i tym podobnym dyrdymałom rodem z plemiennych wierzeń mieszkańców Czarnego Kontynentu. Rozczapierzona purchawka łypała na mnie podejrzliwie, próbując wysondować moją wiarygodność pytając o takie terminy jak "apokatastaza", czy "kratofania", ale szybko ją zbyłem krótkim warknięciem i obietnicą pochówku w grobie przy płocie, skoro wątpi w siłę sprawczą słowa namiestnika Boga na Ziemii. W końcu, zostaliśmy sami. Spoglądałem na spokojną twarz, przy drugim spojrzeniu wyrażającą jednak tylko głęboką pustkę. Pustkę, którą obecnie odzwierciedlić mogła jedynie ta czarna, zimna jama, gdzie kiedyś biło moje serce; otchłań wydrążoną we mnie niczym zardzewiałym skalpelem przez los nie znający znaczenia słowa "litość". Stałem wpatrzony w jego nieruchome ciało godne samego Adonisa, z niedowierzaniem odtwarzając w pamięci cedzone przez krzywe ślepię w kitlu słowa; lekarze nie dawali mu szans na wyjście ze śpiączki, a nawet jeśli by się tak stało, pozostałby na zawsze świadomością zamkniętą w obumierającym w bezruchu mięsie, konsumowaną przez postępujące w sposób wykładniczy szaleństwo. Nie mogłem na to pozwolić. Jedyną rzeczą, jaką mogłem ofiarować Alanowi nim moja maskarada zostanie przejrzana, była choć chwila, w której mógłby wciąż realizować swą największą życiową pasję. Szybko chwyciłem go za nogi, po czym poderwałem je w powietrze w rytmy gorącej samby odgrywanej przez me serce wyrwane na chwilę ze stuporu rozpaczy i zrezygnowania, by następnie spleść się z nim w wysublimowanym tańcu towarzyskim, delikatnie przylgnąwszy do jego szyi ustami. Modern jazz porwał swą energią i lekkością nasze młode ciała, bez opamiętania złączając je ze sobą w symultanicznych ruchach i iście wulkanicznemu rozognieniu. Gdy miałem już szczytować, wyciągnąłem błyskawicznie rurkę do oddychania z jego ust, i wpakowałem ociekającego mieszaniną odchodów i płynu do USG, pulsującego z podniecenia kutasa prosto w pyzate usta mego słodkiego księcia. Z kącika oka Alana popłynęła łza. "Trwaj piękna chwilo" - zacytowałem w myślach Fausta. Nie jestem pewien tego co widziałem gdy zdjąłem już poduszkę z jego twarzy; umysł człowieka o złamanym przez okrutny los sercu potrafi zniekształcać rzeczywistość, jednak mógłbym przysiąc, iż na jego spokojnej twarzy mojego śpiącego aniołka widniał uśmiech wdzięczności za ten ostatni, wspólny taniec.