Niezdara, sierotka, nieudacznik

Oto cała ja w trzech słowach. Od dziecka wytykana palcami, wyśmiewana, w dorosłym życiu uchodzę za mało bystrą i niezbyt rozgarniętą. Ciągle muszę się kontrolować, a nawet to nie powoduje, że coś się zmienia. Cały czas zdarzają mi się kompromitujące wpadki, które zaburzają mój obraz w oczach siebie i innych. Nie radzę sobie towarzysko, każda próba wejścia w relacje z innymi ludźmi kończy się fiaskiem... Czuję się samotna, ale doskonale wiem, że nie ma szans, żeby to zmienić. Moja nieśmiałość, delikatność i nieporadność mnie niszczą...

Dlaczego taka jestem? Dlaczego wszystko jest we mnie złe?

Od pewnego czasu próbuję z tym walczyć. Poszłam na terapię grupową, biorę środki uspokające, ale i tak wszystkim się przejmuję i popadam w paranoję...

Najchętniej to bym umarła, bo dotykają mnie same niepowodzenia, a dla innych ludzi będę zawsze dzieckiem specjalnej troski, tępym i niezaradnym, powolnym. Nikt we mnie nie wierzy, nikt nie widzi moich dobrych stron, a co gorsza, także i ja i sama mam problem, żeby je dostrzec...

ubóstwiasz ludzi, spasuj i po sprawie

uspokajające'

popatrz na siebie nie przez pryzmat czyichś opinii które są gówno warte a dogłębne jak ich brudne ryje

To nie takie proste. Za cholerę nie umiem się zdystansować.

Dlaczego nawet na forum mnie olewają?