Kiedy przyjaciel okazuje się psychiczny...

Od trzech lat byłam blisko z pewnym facetem. Traktowałam go jak brata, on mnie zaś jak siostrę. Mieliśmy wspólne zainteresowania, łączyło nas podobne poczucie humoru, sposób na życie. A co najważniejsze - pokrewne doświadczenia. Oboje mieliśmy trudne przeżycia w domu, byliśmy odrzuceni i niekochani przez rodziców. To nas zbliżyło. Mimo pozornych różnic w charakterach (on wygadany i głośny, ja delikatna i nieśmiała) po pewnym czasie zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Ufałam mu bezgranicznie, zwierzałam się z wszystkich rozterek, jakie przeżywałam. I teraz widzę, jak bardzo myliłam się co do jego osoby... Otóż nagle okazało się, że "przyjaciel" od pewnego czasu mną manipulował. Pod maską ciepłego i wrażliwego chłopaka krył się chcący coraz więcej wampir emocjonalny. Robił wszystko, żebym się nigdy nie podniosła z dołka, lubił mnie widzieć słabą i wystraszoną, a kiedy powiedziałam, że planuję psychoterapię, był pierwszą osobą, która próbowała mnie odwieść od tego pomysłu. Nagle zrobił się oschły, apodyktyczny, wyśmiewał to, co mówiłam, okazując wyższość. Jego napady złości i szału negatywnie wpływały na mój stan psychiczny. Ale to jeszcze nic w porównaniu z tym, co stało się kilka dni temu. Otóż K. zapytał mnie o to, czy nie dałabym mu kilku listków leków przeciwdepresyjnych. Zszokowana, spytałam po co mu one, a on spokojnym tonem odpowiedział : "żeby uspokoić babcię". Totalnie mu zamurowało. Wiedziałam, że ich stosunki są napięte, ale nigdy nie spodziewałam się, że przyjaciel może mieć tak chore pomysły... Oczywiście odmówiłam, ale i tak sprawa nie daje mi spokoju. Postanowiłam zakończyć znajomość z tym panem...

I jak tu ufać komukolwiek? Całe życie miałam problemy w nawiązywaniu kontaktu z innymi, nie ufałam. A wystarczyło, że tylko się otworzyłam, już zostałam wykorzystana...

totalnie mnie zamurowało' - sorki;)

UuUuUu... daj sobie spokój z tym panem!! jak najszybciej, już!! podnieś sie z dołka i pokaż mu że bez niego jesteś silna!!

Może ktoś się wypowie?

Właśnie mam zamiar. Jestem przerażona jego zachowaniem i biję się z myślami.

Wstydzę się tylko tego, że tak długo naiwnie mu wierzyłam... Wydawał mi się biednym, zagubionym chłopcem, którego należy wspierać. Teraz dopiero zrozumiałam, że byłam pionkiem w jego chorej grze.

?

współczuję Ci Żabka tym bardziej że miałaś problem żeby sie otworzyć na kogoś i zaufać.. lipa no ale w takim niestety świecie żyjemy, bardzo samotnym jak sie okazuje, pomimo że wśród tylu ludzi. i trudno sie pocieszac myślą, że są ludzie godni zaufania i w porzadku bo przecież nikt nie ma radaru w dupie zeby takich ludzi wynajdywać..

To już część terapii masz za sobą :) Niestety ale tak to się odbywa. nasze znajomosci w jakimś sensie odzwierciedlają aktualną naszą kondycje psychiczną. powiem Ci tylko, ze gdyby to była jakaś koleżnka z podobnymi problemami, mogloby się skończyć też tak samo. Po prostu ty dorosłaś do tego by zrobić coś ze swoim życiem, a nie tylko nazrekać. a on jeszcze nie. i może nigdy nie dorośnie.