Chce mnie zostawić, bo jestem z patologicznej rodziny ...

Kocham ją :( a ona takie rzeczy wyprawia :( barzo mi jest wstyd tego co się u mnie dzieje itd, liczyłem na jej wsparcie a ona powiedziała że się boi i nie pasuje do mnie :(

i słusznie, skoro jestes z patologicznej rodziny to predzej czy pozniej pojdziesz w slady swojej rodziny :(

Nie każdy idzie w ślady swojej rodziny. Widocznie z jej strony nie możesz liczyć na jakieś wielkie uczucie.

No jasne... dobrze się uczę, jestem najlepszy na roku nie pije nie pale...

Jeszcze znajdziesz taką, która Cię pokocha, pomimo tego, w jakim środowisku się wychowałeś.

Kurde, ona to tak powiedziałą jakby to moja wina była :( :( :(

może jak się usamodzielnisz, to wszystko się zmieni

Skoro tak postąpiła to znaczy, ze nie jest Ciebie warta. Owszem zdaża sie ze dzieci pochodzące z patologicznych rodzin idą w ślady swoich rodziców ale to nie jest reguła. Jeśli twierdzisz, że Ty taki nie jesteś to byc może szukała pretekstu zeby sie z Tobą rozstac.

Mam dosyć no :(

Daj sobie spokój z tą dziewuchą-nie jest warta Twoich uczuć. Rodziny sie nie wybiera i nie mozna dyskwalifikować kogoś tylko dlatego,ze pochodzi z "patologicznej rodziny" Napewno poznasz kiedyś wartościową kobietę:)

Ona jest moją pierwszą miłością :( kocham ją tak mocno

Ja bym chłopaka nie opuściła z takiego powodu, sama mam nienormalną rodzinę i nie chce powielać błędów niektórych jej członków, także rozumiem ludzi w podobnej sytuacji, ale Twoja dziewczyna pewnie jest nastawiona negatywnie do patologii, bo zna ją tylko ze słyszenia, nic nie poradzisz.Chyba, że pokażesz jej, że jesteś inny i nie zamierzasz żyć tak jak oni.

ale durna rura widocznie nie kocha cie

Mój mąż też z patologicznej rodziny pochodzi, ale jego celem było nie powielać poczynań rodziców. Miał tylko ukończoną zawodówkę,ja ogólniak. Było ciężko, ale poradziliśmy sobie, pomogła moja mama i teściowa, obu im jestem wdzięczna, pomagały fizycznie, ale pomoc psychiczna była dla nas ważniejsza. Mój mąż w drugim roku małżeństwa "odwiedził" szpital psychiatryczny. Wytrwałam, wspierałam, łagodziłam, poznawałam i uczestniczyłam , robiłam co mogłam,niestety niewiele mogłam, musiałam się dopiero uczyć ... Od tego czasu minęło 18 lat, jesteśmy razem, mamy 3 dzieci [15 i bliźniaki po 13 lat],kupiliśmy i wyremontowaliśmy wielką chałupę [gospodarstwo agroturystyczne], przynoszące niezłe zyski. Jest jeszcze sporo naszych osiągnięć w innych, ale pokrewnych turystyce dziedzinach, o tym już jednak nie będę pisała, nasze nazwisko jest obecnie już bardzo znane, a my wolimy anonimowość. Autorko współczuję Ci, ale on nie wart Twojego spojrzenia, ale wierzę, że pozna życie z drugiej strony [tej ... poprawnej]. Czy okaże się lepsze?

Do poprzedniczki- Autorze, nie Autorko :) No więc Autorze, mój mąż też jest z patologicznej rodziny, czy mi było łatwo- nie. To jest duży ciężar i niektórzy mogą nie czuć sie na siłach go dźwigać. Niemniej jednak miłość - ta prawdziwa- takich wyzwań sie nie boi. Dziewczyna moze sie bać ze względu na to, że nie wie co się właściwie dzieje (ja do dziś niewiele mam informacji o rodzinie ukochanego, powiem szczerze, pogodziłam się z tym) lub nagadał jej ktoś, że Ty bedziesz taki sam. A to nie jest żadna reguła. Daj jej wybór, porozmawiaj szczerze, powiedz co czujesz- i daj kilka dni do namysłu. Jak kocha to przyjdzie do ciebie z twardym postanowieniem, którego głupie ludzkie gadanie juz nie zmoże, jak nie- trudno.