Dramat rodzin osób zaginionych...

To musi być straszne, kiedy nie wiesz co stało się z twoim najbliższym. Kiedy żyjesz z dnia na dzień, że dzisiaj na pewno policja wpadnie na trop, może zadzwoni ktoś z informacją. A później, lata mijają, ale twój spokój nie ustaje - zastanawiasz się co robi, jak wygląda, dlaczego się nie odzywa, gdzie jest? Nie dopuszczasz myśli, że może jej już dawno nie być, wierzysz że jej/jego życie dobrze się ułożyło, tylko czemu się nie odzywa...Chyba już wolałabym mieć tą świadomość, że zaginiony nie żyje; że widziałam jego ciało; że leży na cmentarzu a ja codziennie go odwiedzam, zapalam znicz, siadam na ławeczce i opowiadam o tym co dzieje się w moim życiu, jakie zmiany nastąpiły...Straszne i smutne...:(