Związki / Małżeństwa z rozsądku - czy to może się zakończyć dobrze ?

Witajcie :) Czy ktoś z Was znalazł się w sytuacji kiedy spotkaliście mężczyznę/kobietę ( i nie chodzi mi wyłącznie o pierwszą miłość tylko o taką która wstrząsneła Waszym życiem i już nigdy o niej nie zapomnicie ) i z nim/nią przeżyliście wybuch szalonej namiętności i pożądania, nie mogliście spać po nocach, czuliście, że latacie nad ziemią ale ten związek z jakichś przyczyn rozpadł się ( odległość, śmierć itd. ) i potem na Waszej drodze stanął ktoś dobry, czuły , porządny i stworzyliście mocny związek, pełen zaufania i wsparcia, bez kłótni ale już nie było tej iskry ? Ale mimo to np. czuliście się ze sobą dobrze i chcieliście iść dalej. Czy można być za starym by gonić za romantyzmem ? Czy może się zdarzyć , że po jakimś czasie w takim związku wybuchnie namiętność ? Rozsądek - nie mam tutaj na myśli wyłącznie poczucia bezpieczeństwa, strachu przed samotnością czy połączenia finansów żeby było lżej . Tylko to, że do nikogo w życiu nie poczujecie tego co do tej jedynej kobiety/ jedynego mężczyzny ze swojej przeszłości i lepiej zejść na ziemię niż bujać w obłokach czekając na kogoś kto znowu powali Was na kolana. Wielu moich znajomych mówi, że to wszystko to pierdoły, dyrdymały, farmazony. Nie ten to będzie tamten. Ich zdaniem romantyzm u kobiety to słabość, wada. Jestem kobietą , która ma swoje zasady. Jestem wierna, pracuję mam swoje pieniądze - u mężczyzn pociagają mnie inne cechy. Tak się złożyło, że los rozdzielił mnie z tą nazwijmy to " Wielką Miłością ". Znajomi dziwili się, że nie potrafię się zabawić, nie skaczę z kwiatka na kwiatek. Byłam sama przez wiele długich lat. Aż poznałam mężczyznę z którym jestem od kilkunastu miesięcy. To cudowny człowiek, nie mogę mu absolutnie nic zarzucić ale ..... czuję jakbym " od środka " była martwa. Chyba należę do tej grupy osób, które kochały tylko raz a potem albo decydowały się na samotność albo ich kolejne związki był y jałowe. Może zabrzmi to śmiesznie ale pragnę go uszczęsliwić , nawet swoim kosztem. On wie co czuję, co myślę bo nie chcę go okłamywać. Wiele razy rozmawialiśmy o przyszłości. Jego zdaniem ten " wybuch " przyjdzie z czasem. Kocham Go ale chciałabym kochać jeszcze bardziej, tak szaleńczo... Jak myślicie na czym dziś opiera się związek ? Czy wystarczą wspólne zainteresowania, dach nad głową, zrozumienie, wsparcie, ciepło, przyjaźń ?. Obserwuję, że w wielu przypadkach ta romantyczna miłość, namiętność po pewnym czasie wygasła i ludzie stali się dla siebie wrogami, którzy nie mają o czym ze sobą rozmawiac i tak tylko wegetują.

Ludzie sami się nakręcają. Żyją niespełnionymi wyobrażeniami o wcześniejszym związku, gloryfikują tamtego partnera...i nigdy nie będą szczęśliwy z nikim nowym bo prawdziwy człowiek nigdy nie dorówna marzeniom.

popieram Orlando. Mój facet jest taka właśnie ofiarą swojej pierwszej prawdziwej miłości i ja na tym cierpię. A co do małżeństwa z "rozsądku" - to czego ty oczekujesz od narzeczonego? Że po ślubie w magiczny sposób zmieni się w tego, kogo pragniesz, w dzikiego kochanka? A on , skoro wie, że nie kochasz go, tak, jak on na to zasługuje, godzi się z tym, bo łudzi się, że pokochasz go nagle? jakoś czarno to widzę, Za kilka lat obudzicie się obok siebie i jedno metaforycznie wyskoczy z okna.

miało byc Moorland - samo zmieniło..

Lajna82 Nie chcę żeby on się zmieniał. To ja muszę zmienić siebie. Akceptuję Go takim jakim jest. Tutaj może chodzi bardziej o to jak zapomnieć. Moorland - niespełnione wyobrażenia o wczesniejszym związku - one były spełnione bo przecież ten związek przeżyłam, tylko :(...... nikt mi już tego nie ofiaruje .... po prostu chciałabym zdusić pewną cześć w sobie odpowiedzialną za przeszłość.

Lajna82 Piszesz, że cierpisz - ale nie odejdziesz.

Ech, już tyle lat na tym świecie żyję, że twierdzę iż wielka miłośc to sie może zdarzyć w liceum, a potem zawsze związek jest z rozsądku :). Choćby dlatego, że im człowiek jest starszy, tym wygodniejszy i trudniej mu sie przyzwyczić do zachować drugiej strony i na ogół decyduje sie być z kimś za coś - dla dobrego charakteru, cierpliwości itp. A wielka miłość - jest taka wielka głównie dlatego że niespełniona, moim zdaniem.

Bluszczyk - BINGO. Ech gdybym tylko umiała się odkrecić :( skoro tak jak pisze Moorland " nakrecam się ". To jest tak, że pojawia sie ktoś w naszym życiu kto porusza wszystkie sfery naszego życia , daje nam to o czym nawet nie śniliśmy a te kolejne związki .....to chyba właśnie raczej z rozsądku.

Bluszczyk - może jest też tak że wtedy kocha się przede wszystkim sercem nie bacząc na to co będzie za tydzień czy rok, człowiek czuje sie wolny ale potem :) upada boleśnie na tyłek z tej siódmej chmurki.

" Lajna82 popieram Orlando. Mój facet jest taka właśnie ofiarą swojej pierwszej prawdziwej miłości i ja na tym cierpię. " no to po co z nim jestes , skoro niejako jestes substytutem bylej milosci ?

Harlequinów i Iana Somerhaldera. Jakos zyc z tym musze bleeeee :-(

No i ja właśnie wczoraj definitywnie rozstałam się z facetem, po roku czasu i jest mi z tym w końcu - niewiarygodnie - lekko.

A ja powiem tak Mialam swoja mega wielka milosc ale sie rozstalismy. Bylam z facetem z rozsadku po tym 7 lat ale ciagle mi czegos brakowalo. Złozylo sie tak z udalo mi sie wrocic do sowjej wielkiem milosci i jestem z nim do teraz i ja wierze w te dyrdymaly.

A własciwie byłam w takim zwiazku. Zostawił mnie chłopak - moja wielka miłość. Poznałam w przeciagu półtora roku innego i tak sobie do mnie przyjezdzał, przyjezdzał, było miło, fajne ciepłe uczucie, dosyć letni związek, w sensie ze bez rewelacji, fajerwerków, ale nie było sensu zeby zrywać, bo jako 20latce było mi po prostu wygodnie. Nie nudziłam sie w weekendy, był zadowalajacy seks, a nikogo innego na horyzoncie. Zreszta pewnei moja niska samoocena tez miała na to wpływ - po prostu nie jestem zbyt urodziwa i uznałam ze nic lepszego mi sie ie trafi po prostu. I tak jeżdził 4 lata. Byłam w zwiazku z rozsadku. Byłam, bo z tego letniego zwiazku zrodziło sie głębokie uczucie. Wygodne przyzwyczajenie zmieniło w silne przywiązanie. We wrzesniu bierzemy ślub. Myślę, że małżenstwa z rozsądku mogą sie zakonczyć dobrze. O ILE mężczyzna jest dobrym człowiekiem i jednak coś tam w głębi do niego czujesz. http://www.kafeteria.pl/punkt/temat.php?id_pw=173 to jest dobry artykuł o małżenstwie z rozsadku i duzo komentarzy.

im mniej w tym temacie sie od siebie oczekuje i nie spina, tym lepiej

Mam ten sam problem. Jestem z miłością mojego życia-to jest to. Ale z pewnych przyczyn nie chce z nim być (przyczyny do wybaczenia). Boje się,że jak się rozstaniemy to już nie znajdę drugiej tak namiętnej,cudownej miłości. Będę wchodzić w związek z rozsądku.... A tak owego nie chcę.... Nie chce leżeć obok nastepnego faceta a w myslach mieć "moja prawdziwą miłość"... Nie chce oszukiwać drugiego człowieka i przede wszystkim siebie.

ile ludzi tyle historii ;) Czytałam badania naukowców, którzy po przebadaniu par rezonansem zbadali wydzielający się poziom dopaminy w mózgu na widok partnera w przeciągu 10lat. Tylko 1 na 10 par miała taki sam poziom "hormonu szczęścia" na widok partnera. I ja właśnie mam nadzieje że jestem w tych 10%. Dla mnie związek to przede wszystkim miłość romantyczna razem z głęboką przyjaźnią i zaufaniem. Nie mogłabym być w związku z rozsądku! 5 lat mojego życia jestem zakochana po uszy. Były gorsze chwile i kłótnie jak w każdym związku, ale nie wyobrażam sobie życia bez motylków w brzuchu na widok partnera i zakochiwania się w nim ciągle na nowo. Mam nadzieje, że to się nigdy nie zmieni. Strasznie się boje że kiedyś mogę skończyć w związku z rozsądku! :( Mam nadzieje, że jesteśmy wyjątkiem potwierdzającym regułę. Wokół ludzie się rozstają, zdradzają i krzywdzą a my jesteśmy najnudniejszą parą jaką znam. I mam nadzieje, ze tak pozostanie