Co wiecie o Świebodzinie?

?

w Świebodzinie można sie utopić w urynie

Jezus stoi

a co cię interesuje ??

ze jest jakis safari park, gdzie siostrze koza wpierdolila dyche.

Świebodzin (niem. Schwiebus) miasto w woj. lubuskim, siedziba powiatu świebodzińskiego i gminy miejsko-wiejskiej Świebodzin, na Pojezierzu Łagowskim. Świebodzin leży w granicach historycznego Dolnego Śląska. Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 21 649 mieszkańców. Dawny gród słowiański, prawa miejskie uzyskał w 1319 roku. Krzyżują się tutaj drogi krajowe nr 3 i nr 92. W Świebodzinie znajduje się Pomnik Chrystusa Króla, który do czerwca 2011 był najwyższym posągiem Chrystusa na świecie. Istnieją tu także zakłady urządzeń termotechnicznych, rozwija się przemysł meblarski, odzieżowy, spożywczy. Znane w kraju sanatorium rehabilitacyjno-ortopedyczne dla dzieci. Położenie Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 10,54 km. Świebodzin historycznie zaliczany jest do Dolnego Śląska. Od 1234 r. miasto należało do księstwa głogowskiego. W latach 18151945 leżało w prowincji Brandenburgia. Po II wojnie światowej włączony w struktury administracyjne województwa poznańskiego. W latach 19501975 miasto administracyjnie należało do województwa zielonogórskiego, po reformie administracyjnej 1975 r. w do 1998 należało do nowo utworzonego województwa o tej samej nazwie. Toponimia Nazwa notowana w źródłach historycznych jako: Schwibussen (1251), Swebosin (1302), Svebusin (1334), Sweboczyn (1352). Pochodzi od nazwy osobowej Świeboda, ta zaś od słowa świeboda, oznaczającego „swobodę, bogactwo. Niemiecka nazwa miasta jest adaptacją fonetyczną nazwy słowiańskiej. Historia Miasto w XVII wieku Wikiźródła Zobacz w Wikiźródłach tekst Hasło Świebodzińskie sukno w Encyklopedii staropolskiej 1. połowa XII wieku pierwsza wzmianka o miejscowości 1228 prawdopodobny rok rozpoczęcia budowy zamku w Świebodzinie 1234 ziemia świebodzińska znalazła się w obrębie Księstwa głogowskiego po zajęciu dużej części Wielkopolski przez Henryka I Brodatego 1302 pierwsza źródłowa wzmianka o Świebodzinie (Swiebosin} 1319 Świebodzin po raz pierwszy wzmiankowany jako miasto, od tego czasu pozostawał grodem książęcym 1320 Świebodzin staje się własnością księcia głogowskiego Henryka IV 1329 Świebodzin (Swibzin) wymieniony jest wśród miast i warowni 1333-1335 miasto w granicach Królestwa Polskiego 1335 Świebodzin powrócił do księstwa głogowskiego, i wraz z nim uznał zwierzchność lenną Czech 1336 wybudowano kościół katolicki pw. św.św. Piotra i Pawła 1347-1348 przejście przez miasto „czarnej zarazy, zmarło ponad 1/4 mieszkańców 1360 miasto wróciło do księstwa głogowskiego, do miasta przybyli flamandzcy czeladnicy i założyli tkalnie 1395 książę Henryk VIII nadał tkaczom świebodzińskim najstarszy przywilej tkaczy, przyznający im szerokie uprawnienia przy zakupie wełny 1409 władzę nad miastem przejął książę Krosna i Świebodzina Władysław, który walczył pod Grunwaldem po stronie wojsk polskich 0d 1452 w mieście istniało bractwo sukienników. Sukno świebodzińskie stało się przedmiotem eksportu do wielu krajów. Na szeroką skalę sprzedawano je również do Polski. O „suknie świebodzińskim jest wzmianka w powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem (tom I) 1455 w okolicach miasta zostały założone liczne działki chmielowe, rozpoczęło się wytwarzanie piwa 1469 książę Henryk XI nadał miastu pełne prawa miejskie wzorowane na Głogowie. Miasto posiadało prawo „warzyć i sprzedawać piwo oraz pobierać opłaty od sprzedaży soli 1488 miasto przeszło pod bezpośrednią władzę królów czeskich 1500 wielki pożar w mieście, spaliła się niemal jego połowa 1506 ostateczna likwidacja odrębności księstwa głogowskiego 1510 miasto przystąpiło do związku miast śląskich celem obrony przed napaściami wędrownego rycerstwa 1522 drugi wielki pożar w mieście, miasto uległa całkowitemu spaleniu; król zwolnił gród z opłat na rzecz władcy na okres 10 lat 1526 miasto wraz z całym Śląskiem przeszło aż do 1742 roku pod panowanie Habsburgów 1533 miasto częściowo zniszczone po trzęsieniu ziemi, przeżyło kolejna epidemię „czarnej śmierci 1604 wybudowano najstarszą szkołę obok kościoła parafialnego, która od 1628 roku była szkołą katolicką. Historyczna budowla przetrwała do dzisiaj 1631 wkroczenie wojsk szwedzkich 1640 czwarty wielki pożar w mieście 1686 na mocy układu między Habsburgami a elektorem brandenburskim miasto zostało przyłączone do Brandenburgii 1694 Świebodzin powrócił w granice Królestwa Czech 1700 produkcja świebodzińskich sukienników sprzedawana jest w Lipsku, Norymberdze, Frankfurcie n. Menem, Gdańsku, Królewcu i na terenie całej Rzeczypospolitej 1728 uruchomiono pierwszą farbiarnię tkanin, dotychczas miasto korzystało z usług pobliskiego Sulechowa 1742 miasto w granicach Prus 1763-1806 śląskie tabele statystyczne zaliczały Świebodzin do sześciu najsilniej uprzemysłowionych miast na Śląsku, a pod względem włókiennictwa do trzech 1780 podjęto próbę założenia plantacji morwy do hodowli jedwabników 1807 do miasta przybył oddział polskiej kawalerii 1808-1812 Świebodzin staje się miastem garnizonowym 1824 w okolicach miasta odkryto złoża węgla brunatnego. Później powstała jedna z nielicznych głębinowych kopalń węgla brunatnego w Sieniawie oraz fabryka brykietu 1849 wybudowano bitą drogę Poznań Frankfurt nad Odrą 1865 wybudowano gazownię miejską 1868-1870 budowa odcinka połączenia kolejowego Poznań Frankfurt przechodzącego przez miasto 1871 wraz z Prusami Świebodzin wchodzi w skład zjednoczonych Niemiec 1900 wybudowano Kościół Ewangelicki obecnie NMP Królowej Polski 1905 miasto liczyło 9.231 mieszkańców, głównie ewangelików 1910 na łąkach miejskich zbudowano wodociąg 1920 rozpoczęto zakładanie sieci elektrycznej w mieście 1928 wybudowano sieć kanalizacyjną 1945 31 stycznia Świebodzin zajęły oddziały Armii Czerwonej, miasto uniknęło zniszczeń; komendantem miasta został mjr Gaunow 1945 28 marca utworzenie administracji polskiej; rozpoczęcie wysiedlania dotychczasowych mieszkańców miasta do Niemiec; początek napływu polskich osadników m.in. z Kresów Wschodnich 1945 16 kwietnia utworzono powiat świebodziński, który składał się z 3 miast (Lubrza, Sulechów, Świebodzin), 13 gmin i 86 gromad. Podział ten przetrwał z pewnymi zmianami do 1954 r. 1945-1950 po wojnie Świebodzin włączono administracyjnie do Wielkopolski 1950 utworzono województwo zielonogórskie, w którym znalazł się Świebodzin 1975 w Polsce dokonano kolejnej reformy administracyjnej. Likwidując powiat utworzono gminy, które funkcjonują do dnia dzisiejszego W latach 1950-1998 miasto administracyjnie należało do woj. zielonogórskiego. 1990 po okresie socjalistycznym, odbyły się pierwsze wolne wybory samorządowe 1999 1 stycznia zaczął funkcjonować powiat świebodziński 2005 zbudowano Rondo Solidarności 2010 zakończono prace przy budowie Figury Chrystusa Króla. 2011 utworzono dwa nowe osiedla: Północne i Leśne Zabytki Zamek (ściana wschodnia) Zamek (detal) Świebodziński Ratusz Szkoła parafialna widok z zewnątrz Wnętrze szkoły parafialnej Kościół parafialny św. Michała Późnogotycki kościół parafialny św. Michała z XV wieku, przebudowany w XIX wieku. Pierwsze wzmianki o kościele, wówczas zapewne drewnianym, pochodzą z 1311 r. Trzon obecnej, gotyckiej świątyni powstał w I poł. XV wieku. Po pożarze w 1541 r. trzynawową budowlę powiększono dostawiając czwartą nawę i rząd kaplic. Wnętrze nakryte zostało efektownym sklepieniem sieciowym, w kaplicach gwiaździstym i rzadko spotykanym kryształowym. W latach 1850-1858 świątynia była przebudowywana wg projektu Alexisa Langera z Wrocławia. Wybudowano neogotycką kruchtę, fasadę zachodnią zwieńczono imponującym szczytem z dwiema iglicami. We wnętrzu zachowane cenne wyposażenie: późnogotycki tryptyk św. Anny w ołtarzu głównym i Ukrzyżowanie oraz rokokowy ołtarz Najświętszej Marii Panny. Kościół wyróżnia się także tym, iż jest szerszy niż dłuższy. Dawna szkoła parafialna Szkoła parafialna z początku XVII wieku. Szkoła przy parafii funkcjonowała co najmniej od XIV wieku. Położona była w pobliżu kościoła, nie wykluczone, że w tym samym miejscu, gdzie obecny budynek. Według istniejących dokumentów historycznych, powstał on w 1604 roku na miejscu drewnianego. Jednak niektóre z nich dają powód do przypuszczeń, że szkoła świebodzińska była już murowana przynajmniej w pierwszej połowie XVI wieku. Był to prawdopodobnie budynek o zdecydowanie smukłych proporcjach i schodkowych szczytach. W sieni przetrwały też resztki późnogotyckich sklepień, obecnych niegdyś zapewne we wszystkich pomieszczeniach. Dzisiejszy wygląd budynku ukształtowany został w czasie gruntownej przebudowy dokonanej w II poł. XIX wieku. Zamek Zamek został przebudowany w XIX wieku. Do dziś istnieje starsza pozostałość skrzydła południowo-wschodniego. Początki budowli sięgają XIV wieku. W tym czasie był najprawdopodobniej niewielką warownią drewnianą bądź częściowo murowaną. W XV wieku zamkiem przejściowo władają brandenburscy joannici. Początkowo miał w zabudowie kształt podkowy z jednym skrzydłem mieszkalnym. W okresie renesansu zamek rozbudowano dodając dwa kolejne skrzydła. W wyniku zabudowy podzamcza szeregiem domów powstał drugi dziedziniec. Na rysunku z XVIII w. widoczny jest wyraźny podział na zamek górny i dolny. Budowla otoczona była murem oraz fosą z mostem zwodzonym od strony miasta. Zamek przez wiele wieków był siedzibą komendantów i starostów okręgu wśród, których do najbardziej zasłużonych dla miasta należeli przedstawiciele rodziny von Knobelsdorff. Od 1699 r. zamek w ramach zastawu przejęły cysterki trzebnickie, z tego czasu zapewne pochodzą krzyże z kul armatnich wmurowane w elewację zamku. W roku 1868 tereny zamkowe stały się własnością miasta. W 1898 r. władze miasta przekazały obiekt siostrom boromeuszkom, które urządziły tutaj szpital, szkołę katolicką i przedszkole. Staraniem sióstr zakonnych, postawione zostały w roku 1934 nowe skrzydła szpitala, powiązane budynkiem łączącym ze starym zamkiem. Od 1946 roku zespół zamkowo-szpitalny użytkowany jest przez cieszące się dobrą renomą w kraju Sanatorium Rehabilitacyjno-Ortopedyczne (obecnie: Lubuskiego Ośrodka Rehabilitacyjne-Ortopedycznego). Mury starego zamczyska widoczne są w południowo-wschodnim skrzydle sanatoryjnego kompleksu. Mury miejskie Zachowały się fragmenty murów miejskich z XIV-XVI wieku, trzech baszt oraz fragmenty pozostałości fosy. Umocnienia miasta zaczęto wznosić od końca XIV wieku, najpierw z kamienia polnego później z cegły. W końcu XVI wieku całe miasto otoczone było murami z dwunastoma basztami i trzema bramami wjazdowymi. Od XVIII wieku, kiedy to obwarowania zaczęły tracić swoje znaczenie militarne, rozpoczęła się ich likwidacja. Najpierw osuszono fosę, potem rozbierano mury obronne a materiał budowlany wykorzystano do wznoszenia nowych budynków. Ratusz pochodzi z XVI wieku. Przebudowany został w XIX wieku. W nim ma siedzibę Muzeum Regionalne. Ratusz wybudowano w końcu XIV wieku w centralnym punkcie rynku. Pierwotnie była to budowla dwutraktowa, zapewne drewniana. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1541 r. uległ zniszczeniu, odbudowany w kształcie budynku trzytraktowego, dwukondygnacyjnego z dwiema wieżami. W XIX wieku został przebudowywany: W 1827 r. rozebrano jedną z wież północną. Elewację opracowano w neostylowych formach nawiązujących do gotyku i renesansu, wieżę zwieńczono krenelażem. W piwnicach zachowały się najstarsze elementy kamienne sklepienia beczkowe oraz ceglane: krzyżowo-żebrowe i gwiaździste obecne także w kilku salach na parterze ratusza. Domy z XVIII, XIX i XX wieku Miasto do XVIII w. posiadało głównie zabudowę drewnianą. Najstarsze zachowane kamienice pochodzą z końca XVIII wieku przy ul. Wiejskiej i Kościelnej. Większość miejskiej zabudowy powstawała w XIX i XX wieku, często o eklektycznej i secesyjnej architekturze. Najciekawsze zespoły kamienic o różnorodnym i bogatym detalu znajdują się przy ul. Piłsudskiego, pl. Wolności, pl. Obrońców Pokoju, 1 Maja, Żymierskiego. Na przedmieściach zachowały się okazałe wille, np. przy ul. Łęgowskiej siedziba dawnej fabrykanckiej rodziny Rothe-Rimpler, przy ul. Łużyckiej tzw. willa Sallet. Kościół Matki Boskiej Królowej Polski Jest to neogotycki kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski z lat 1898-1900, dawniej ewangelicki. Wzniesiony w latach 1898-1900 jako kościół ewangelicki na miejscu dwóch wcześniejszych zborów z XVII i XVIII wieku. Pierwszy zbór na tym miejscu postawili protestanci w 1694 roku. Z powodu wad konstrukcyjnych musiał być rozebrany. Następny wzniesiony został w 1747 roku w konstrukcji szachulcowej. Gdy i ten uległ zniszczeniu, postawiono obecny. Jest to budowla neogotycka, również wnętrze zaprojektowane zostało w tym stylu. W 1946 r. przejęty został przez parafię katolicką. Kapliczka św. Jana Nepomucena Kapliczka ta pochodzi z XVIII wieku. Stanęła w XVIII wieku przy obecnej ul. Żymierskiego. Posiada typową barokową formę pierwotnie św. Jana Nepomucena patrona podróżnych, mostów i przepraw oraz opiekuna życia rodzinnego. Atrakcje turystyczne Ławeczka Niemena Figura Chrystusa Króla W 2001 proboszcz parafii pw. Miłosierdzia Bożego ks. Sylwester Zawadzki rozpoczął działania zmierzające do wybudowania w Świebodzinie pomnika Chrystusa Króla o wielkości zbliżonej do Pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro. Pierwsze elementy pomnika zamontowano w sierpniu 2007, a budowa całości została ukończona 6 listopada 2010 roku. Pomnik według projektu Mirosława Pateckiego jest ustawiony na usypanym kopcu o wysokości 16 m. Postać ma 33 m wysokości (bez korony) i ramiona o rozpiętości 25 m.. Ławeczka Czesława Niemena W dniu 20 czerwca 2009 została odsłonięta ławeczka Czesława Niemena. Ławeczka powstała z inicjatywy Stowarzyszenia Pamięci Czesława Niemena oraz przy dużej pomocy władz lokalnych: burmistrza miasta Dariusza Bekisza i starosty powiatu świebodzińskiego Zbigniewa Szumskiego. Ze względu na powiązania rodzinne artysta był bardzo związany z miastem; zagrał również koncert, z którego dochód przekazał na budowę basenu miejskiego. Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie Przemysł Eldrob SA spółka zależna Indykpolu Handel Znaczną część miejskiej gospodarki stanowi sektor handlowy. W Świebodzinie funkcjonują: 7 marketów (Tesco, 3 Biedronki, Lidl, [[Netto (supermarket)}Netto]], Intermarch), kilkanaście innych sklepów sieci handlowych: market budowlany MRÓWKA; sklepy: NeoNet S.A., Avans-Okmel, MediaExpert, Multi RTV i AGD. Edukacja W Świebodzinie znajdują się: Szkoły podstawowe Publiczna Szkoła Podstawowa nr 6 im. Kornela Makuszyńskiego Publiczna Szkoła Podstawowa nr 7 im. Janusza Korczaka Publiczna Szkoła Podstawowa nr 2 im. Fryderyka Chopina Społeczna Szkoła Podstawowa i Katolickie Gimnazjum Społeczne Gimnazja Publiczne Gimnazjum nr 1 im. Mikołaja Kopernika Publiczne Gimnazjum nr 3 im. Czesława Niemena Społeczna Szkoła Podstawowa i Katolickie Gimnazjum Społeczne Szkoły średnie I Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki Zespół Szkół Zawodowych im. Witolda Biernawskiego Szkoły specjalne Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Lecha Wierusza Sport Klub Sportowy Pogoń powstał w 1966 roku. Barwy klubu: żółto-czerwone, pojemność stadionu: 3500 miejsc (1500 siedzących), wymiary boiska: 103 m x 78 m. Stadion posiada 3 duże murawy, mini boisko ze sztuczną nawierzchnią, boisko asfaltowe, 4 szatnie, biura. Pogoń gra obecnie (sezon 2010/11) w III lidze grupa: dolnośląsko-lubuska. Poza tym w Świebodzinie od 2009 roku funkcjonuje drugi klub piłkarski: Santos Świebodzin, aktualnie (sezon 2011/12) występuje w świebodzińskiej A-klasie. Organizacje społeczne W Świebodzinie działa Świebodziński Związek Kresowian zrzeszający osoby pochodzenia kresowego oraz pielęgnujące pamięć o Kresach Wschodnich. Wspólnoty religijne Pomnik Chrystusa Króla Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy zbór Świebodzin Widok i Świebodzin Centrum z własną Salą Królestwa (ul. Młyńska 1). Kościół rzymskokatolicki Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Świebodzinie Parafia św. Michała Archanioła w Świebodzinie Parafia Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie Protestantyzm Kościół Adwentystów Dnia Siódmego zbór w Świebodzinie Zielonoświątkowcy Młodzieżowe Zbór zielonoświątkowy