może ktoś już to przerabiał

d wielu lat jestem wdową, dwójka moich dzieci założyła rodziny, od ponad 10 mieszkają za granicą, tam również urodziły się wszystkie wnuki. Kilka lat temu poznałam pewnego człowieka stanu wolnego [rozwodnik]. Jego była zniknęła gdzieś we mgle, on natomiast ma super kontakt ze swoją 3 dzieci [dorosłe, mają swoje rodziny]. Nasza znajomość trwa już 7 lat - spotykamy się, mamy wspólne zainteresowania, razem spędzamy część wolnego czasu. Kocham go, jemu też nie jestem obojętna, czuję to! Oboje jesteśmy niezależni finansowo, mamy swoje domy. Było sielsko, anielsko... Było... Ten pan oświadczył mi się, chciałby zawrzeć ze mną formalny związek. Ja mam coraz więcej wątpliwości. Do tego pana nic nie mam, ale ... Mieszka z córką i jej rodziną, coraz częściej jest proszony o opiekę nad wnukami. Synowie również podrzucają swoje pociechy. Dziadek pitrasi, czyta, usypia. Owszem, to dobrze świadczy o człowieku, ale czy jest tam miejsce dla mnie? Nie przerażają mnie obowiązki [aby w normie], ale niezbyt uśmiecha mi się TYLKO pitrasić, czytać, pomagać w odrabianiu lekcji. Mieszkalibyśmy u mnie - On też musiałby ponosić koszty wspólnego mieszkania. Póki co ja zwiedzam Świat[nawet ten bliski] sama, on woli dzieciom pomagać. Jego dzieci i wnuki lubię, nie oni są problemem. W Święta Wielkanocne, na spotkaniu z jego rodziną powinnam dać odpowiedź - szykować wesele, albo nie. Moje dzieci głosu w tej sprawie nie zabierają - jesteś dorosła, sama podejmij decyzję. A ja mam coraz więcej wątpliwości. Może któraś z Was miała podobne dylematy?