Od dziecka ciągle muszę się wstydzić.

Moi rodzice nie mieli nigdy pieniędzy, ciągle w domu ich brakowało. Chodzilam do szkoly i ciagle widzialam w okol siebie ludzi, którzy coś mieli a ja nic. Jest mi wstyd za to kim sama teraz jestem. Jest mi wstyd, że nic nie mam. Jest mi wstyd, że nawet psychiatrze boję się o tym wszytskim co się stało w moim życiu powiedzieć, tak się zamknęłam w sobie przez straszne dzieciństwo. Nie wiem po co to piszę tutaj, ale chyba po prostu szukam jakiejs deski ratunki w przestrzeni.

Co Cie powstrzymuje przed zmianą tego stanu?

To, że nie rozumiem co mi jest i chyba powinnam się zgłosić do szpitala. Nie wiem jak się zdobyć na pokonanie swoich lęków. Zrobiła mi się straszna fobia społeczna i pogłębia mi się depresja. Leżenie i niemoc.

Już padam na twarz, ale jeśli chcesz porozmawiać o tym to napisz maila, jutro się zgadamy i coś wymyślimy, żeby Ci pomóc ;) bevis6@wp.pl

mialas straszne dziecinstweo bo nie mialas pieniedzy?? to sie kupy nie trzyma

tak, a moim bracia i siostry grzebali po śmietnikach, żeby zdobyc trochę jedzenia.

potem załozyliśmy gang i zabieralismy młodszym dzieciom telefony komórkowych, za co trafiłam do poprawczaka. Właśnie załozyli nam internet.

no to bajka! masz neta nie jest zle buhahahha

Pepi to alfons.

bajka nie bajka, nie moge wybaczyc moim rodzicom że nas tak dużo narobili.