Czy kiedykolwiek będę traktowana inaczej?

Witam. Postanowiłam napisać, ponieważ jestem na skraju załamania nerwowego i potrzebuję rozmowy, choćby wirtualnej, z kimś życzliwym. Otóż mam 23 lat i czuję się wyjątkowym nieudacznikiem. Mam tak niemal od dziecka. W szkole nieustannie się ze mnie wyśmiewano. Zawsze byłam kozłem ofiarnym, taka nieśmiała i lękliwa, do tego gruba i brzydka, z wadą wymowy. Nikt nigdy mnie nie lubił, wszyscy tylko popychali. W gimnazjum przybrało to wyjątkowo duży rozmiar - znęcano się nade mną fizycznie, jak i psychicznie. Od tego czasu zaczęłam bać się ludzi. Chowałam się w domu, trzęsłam się na samą myśl o wyjściu do ludzi. Moje postrzeganie rzeczywistości zostało totalnie zaburzone. Wydawało mi się, że jestem obgadywana, obserwowana, że każdy ma mnie za wariatkę i histeryczkę. I tak też zaczęłam myśleć o sobie. Straciłam zapał do życia, wiarę w siebie. Doszło do tego, że poszłam nawet na inne studia, niż zamierzałam, bo stwierdziłam, że nie mam talentu (planowałam grafikę na ASP), co pociągnęło za sobą inne, zgubne w skutkach decyzje. Na studiach od początku było mi ciężko. Bardzo dużo się uczyłam, bywały okresy, kiedy moje poświęcenie owocowało dobrymi ocenami, ale co z tego, skoro nie potrafiłam sobie poradzić z obecnością innych, z ich spojrzeniami, uwagami. To powodowało często, że poddawałam się jeszcze przed sesją i w rezultacie co roku załatwiałam sobie na własne życzenie kampanię wrześniową. Wtedy egzaminy zdawałam dobrze, ale kosztowało mnie to wiele czasu i nerwów. Cały czas też nie wiodło mi się w kontaktach z rówieśnikami. Izolowałam się, bałam się przychodzić na zajęcia, ciągle czułam się jak zaszczuta. W domu też nie było najlepiej. Matka chora na schizofrenię, nerwowy ojciec i te wieczne niesnaski między nimi. To jeszcze bardziej mnie przybijało. W grudniu 2011 poddałam się. Byłam wtedy na ostatnim roku, ale stan, w jakim byłam, uniemożliwiał mi funkcjonowanie wśród ludzi i stąd musiałam przerwać studia. Przez pierwszy miesiąc było strasznie. Leżałam i płakałam w poduchę. Czułam się nic niewartym śmieciem, który na próżno stara się odnaleźć w otaczającej rzeczywistości. Nadszedł jednak nowy rok, a wraz z nim dziwna chęć zmian. Wykorzystałam ten przypływ dobrej energii i podjęłam decyzję o terapii. Chodziłam na nią przez ponad dwa miesiące i dzięki temu na nowo odzyskałam dawną chęć życia. Znalazłam sobie pracę, poszłam na kurs rysunku i malarstwa, zaczęłam dbać o swój rozwój intelektualny i duchowy, nawet planowałam wyjazd zarobkowy do UK. Studiów co prawda nie udało się uratować (za późno uzyskałam zgodę na urlop zdrowotny od psychiatry), ale wierzyłam, że wszystko idzie ku dobremu i z czasem nawet przywykłam do takiego stanu życia. Niestety wygląda na to, że wraz z terapią i odstawieniem leków stany lękowe powracają. W pracy jestem wiecznie znerwicowana, za cokolwiek się zabiorę, to spieprzę, nie umiem się skupić. Bardzo łatwo wyprowadzić mnie z równowagi, czemu często daję wyraz w postaci złości i płaczu. Nic dziwnego, że znajomi stamtąd zaczęli mnie traktować jak idiotkę i histeryczkę. Ciągle mam wrażenie, że mnie za plecami obgadują. A ja się wstydzę. Tego, że taka jestem, że wszędzie się kompromituję, że całe życie byłam opóźniona i głupkowata. Tylko że ta opóźniona i głupkowata też chce żyć. Dlaczego ludzie skreślają młodą, pełną życia kobietę w momencie, kiedy ta chce zmienić swoje życie? Dlaczego?

sie olej wszystko i wszystkich i isc wlasna droga.

Ależ próbuję olać! Myślałam, że się zdystansowałam, ale wszystko wskazuje na to, że jednak nadal przejmuję się ludźmi i ich opinią.

A jak twoi rodzice reagowali na to jak byłaś mała??? dogadywali ci czy mówili ci byś się tym nie przejmowała i robiła swoje?? bo od rodziców też dużo zależy.

Życie czasami jest okrutne, też wiele przeszłam, ale życie toczy się dalej, trzeba się przełamac, wyluzowac, odnalezc te najlepsze strony w życiu, realizowac marzenia. To wszystko może nie wydaje się proste, ale życie masz jedno i to już od Ciebie zależy jak je wykorzystasz. Chodz dalej na terapię, może wyjedz gdzies jeżeli masz możliwosc i zacznij wszystko od początku i nie dołuj się, mysl pozytywnie. Nie tylko ty jestes z takim problemem :)

Moi rodzice byli bardzo ambitni i chcieli żebym w życiu dużo osiągnęła. Uwrażliwili mnie na krytykę innych, co nie wypada robić. Zawsze musiałam spełniać czyjeś oczekiwania.

wierze w ciebie wyjdziesz na prostą http://rozpadnassamych.blogspot.com/2012/04/wszyscy-mamy-coraz-mniej-czasu.html

Dzięki za miłe słówka:)

hm... wiele nas łączy, ja też mam wadę wymowy i niskie poczucie własnej wartości. Jestem starsza od Ciebie i nawet pracy nie mam i nigdy nie miałam, nikt nie zatrudni kogoś kto nie potrafi gadać.

A chodzisz do logopedy lub psychologa?

Nie chodzę już, za stara jestem żeby się w to bawić, poza tym ani psycholog ani logopeda nie wyleczy z jąkania, nawet terapia za 10 tysięcy nie każdego wyleczy; cięzko wyleczyć jakanie u dorosłego dlatego już dałam sobie spokój z jakąkolwiek walką.

Ja z kolei strasznie seplenię (źle wymawiam sz, cz, rz, ż). I mimo, że jestem już starsza, to logopedę planuję odwiedzić. Mam straszne kompleksy z powodu wady wymowy.

wiesz ja, wolałabym seplenić niż się jąkać.

Może jednak nie poddawaj się, co? Czasem lepiej późno niż wcale.

wiesz wyleczyć się z seplenienia to żaden problem, a wyleczyc się z jąkania to CUD, dosłownie.

Ja tez seplenię, ale mam dużo znajomych i im to wcale nie przeszkadza. Mam też kumpla który się trochę jąka, a z każdej imprezy wychodzi z inną laską ;)