Jestem oderwana od rzeczywistości...

Całymi dniami myślę o jakichś bzdurach, czytam książki, oglądam filmy ewentualnie siedzę i się gapię w ścianę. W tym roku piszę maturę, w ogóle się nie uczę, nie mam pojęcia na jakie studia mam iść, nie mam żadnego pomysłu na życie. A najgorsze jest to, że w ogóle się tym nie przejmuję. :o Raz na czas się obudzę a po 5 minutach myślę "Eeee tam, co się będę przejmować".

:-O

Czy to jedyna odpowiedź jaką świat może mi zaoferować? ":o"?? Gdzie znaleźć nieodkryte źródło ambicji i pokory wobec życia? Jak nauczyć się życia w ówczesnym świecie? Jak znaleźć moją własną ścieżkę, która powiedzie mnie przez życie w zgodzie z moim charakterem i osobowością???

Dołączam się do pytania :) Nawet jeżeli staram się sprawiac wrażenie osoby mocno zorientowanej w zyciu, w glowie każda myśl odpływa w swoją stronę... Jako ostatni dowiaduję się o wszystkim, mimo że wydaje mi się że nic mi nie umknęło. Do tego tak bardzo nie chce mi się wstawać rano, uczyć się...Bardzo trudno zrobić mi ten pierwszy krok w kierunku poprawy. Praktycznie caly tydzien czekam tylko na piątek zeby jakkolwiek się rozerwac, móc wyspac ile chcę...Jest to żałosne i chcę to zmienić! Rozumiem autorkę pytania i proszę o poważne odpowiedzi.

jakbym o sobie czytala :O co robic??

skąd ja to znam :D... tylko skąd przekonanie, że ja mam z tym coś robić? fajnie być innym niż reszta, chociaż w życiu dorosłym potem ciężko... mam 26 lat, magisterkę za sobą, a z roboty to nie znoszę pracy z ludźmi... i tu wałek, bo potem szybko zmieniam pracę, jak mnie coś drażni... wolę w domu anime pooglądać, popisać książki, albo czytać książki :D

jest nas wiecej :O

Od 9 lat jestem trupem, nic sie nie uklada, zyje tylko dlatego, ze nie potrafie popelnic samobojstwa, na kazdej plaszczyznie jest zero.

No to jest nas więcej. Ja będę musiała bo ludzie wywierają na mnie silne naciski,żebym coś ze sobą zrobiła. Poza tym setki niedokończonych spraw które wiszą mi nad głową.