Czyny czy słowa? problem z opisem uczuć.

Czyli tak na prawd nie jesteście ze sobą ponad rok, dopiero się poznajecie.. może dla niego to wszystko za szybko się dzieje? a może faktycznie nie czuje nic poza sympatia.

witaj, Autorko. już się zastanawiałam, czy nie zniknęłaś gdzieś. przeczytałaś tu sporo ludzkich opinii. ciekawa jestem, jak teraz się zapatrujesz na swoją sytuację i co zamierzasz?

Na chwilę obecną tkwię w zawieszeniu.. każdą opinię wzięłam sobie do serca, rozpatruję i jestem gotowa więc na każdą możliwość. Ciężko mi jednak podjąć ostateczną decyzję, tym bardziej, że on każdego dnia się stara i pokazuje, że mu zależy powtarzając przy tym, że wszystko to żebym była szczęśliwa.. widzę, że czasem moje szczęście wiele go kosztuje - czasu, który mógłby spędzić nad zaniedbanym na moją rzecz hobby, nerwów (bo mistrzynią marudzenia, fochów i szukania dziury w całym jestem niewątpliwie) czy też "porzucenia" pewnych idei, które nie pokrywają się z moimi. Ciężko mi uwierzyć, że to wszystko z "braku laku" czy dla sexu...

bo tak nie jest daj mu czas i zbaczysz moj tez mowil ze on nie wie co czuje czy kocha ze mu zalezy i ze jestem bardzo wazna a dzis moja pol roku od rozstania i slysze kocham cie

a co gdybyś na zawsze miała być dla niego najważniejsza na świecie, byłby czuły i dbał o Ciebie, będąc ciągle i dla Ciebie interesującym, ale nigdy nie umiałby nazwać tego, co czuje miłością?

nie wiem czy bym sobie z tym poradziła. z drugiej strony jest mi z nim na prawdę bardzo dobrze, jestem tylko rozczarowana, że jego gesty odczytalam jako głębokie uczucie, a on tego nie potwierdził...

Strasznie grymasisz. To raczej ty go nie kochasz.

sądzę, że kocham. jednak jego słowa mnie zranily i zasialy ziarno niepewności...

jeżeli on wie, ze swoimi słowami Cię rani, to znaczy że rani Cie celowo, a takiego mężczyznę można tylko zostawić tyle ze podkreślam - o ile jest świadomy jak Cię rani

Zależy czym dla Ciebie jest miłość? Moim zdaniem czyny to miłość. On okazuje Ci miłość w czynach, mężczyźni tak robią. Jak by mówił kocham, ale nie pokazywał tego w czynach, to byłyby puste słowa. Ja sama jestem w taki związku jak opisałaś i jestem naprawde szczęśliwa, czego też Ci życzę.

Nie. Nie kochasz go. Ktoś, kto kocha, nie zachowuje się w ten sposób. Ty kochasz siebie i wyobrażenie uczucia/związku, jakie wg ciebie powinno być. Chcesz chłopaka wcisnąć w ramy, które sobie wymyśliłaś. Czujesz się obrażona jego szczerością, brakiem deklaracji, jego uczciwością. Dla ciebie mógłby skłamać i byłabyś hapi, jakby ci kto w kieszeń nasrał. Zobaczysz, zostaniesz sama, bo przegniesz pałę.

myślę, że zranił nie do końca świadomie, chciał być szczery.. po mojej reakcji przeprosił i poprosił o zrozumienie, że jeszcze nie jest na takim etapie z uczuciami jak ja..

Doczytałam, że jesteście ze sobą rok i on poświecą Ci dużo czasu, znosi fochy itp. cóż, na pewno rok to niemało, ale z drugiej strony jeszcze trochę czasu możesz mu dać Mężczyźni raczej nie są męczennikami i znacznie wcześniej zrywają z kobietą, której nie kochają

skoro tak, to dobrze, po prostu ciesz się tym co masz, za jakiś czas ewentualnie znowu możesz zacząć mieć dylematy :)

Na pewno dam naszemu związkowi jeszcze trochę czasu.. koleżanka wyżej otworzyła mi bramy do uświadomienia sobie pewnych rzeczy, mówię tu przede wszystkim o kwestii mojego wyobrażenia o związku idealnym i próbie wrzucenia w te ramy mojego chłopaka. mam dużo do przemyślenia..

"mówię tu przede wszystkim o kwestii mojego wyobrażenia o związku idealnym i próbie wrzucenia w te ramy mojego chłopaka." no cóż, jeżeli jesteś w stanie pójść na kompromis i zmodyfikować swoje wyobrażenia o związku, czyli jakby potrzeby, to nad czym się tu dalej zastanawiać? :)

Myślę, że jestem w stanie pójść na pewne kompromisy.. a jak będzie? czas pokarze.. bardzo mi zależy na tym żeby się poukładało :)

Powodzenia! Życzę Ci żeby Twoja historia miała happy end :)

autorko - napisz. mam identycznie. i mysle, ze rozmowa z kims, kto jest w podobnej sytuacji moze dac duuuuuuuzo :) 9900039

i ja mam podobny dylemat jak sie ułożyło, autorko?

Cóż, chciałam tylko napisać, że stuknęło nam 1,5 roku i się układa.. w końcu poznałam jego rodziców, spędziliśmy tam kilka weekendów, cudowni ludzie! Zaakceptowali mnie i od razu zaczęli traktować jak swoją, on również nie kryje się z okazywaniem wobec mnie uczuć w ich obecności... jego mama twierdzi, że nigdy nikogo do domu nie przyprowadzał, że widać, że mu zależy i ona jest pewna, że skończy się to dobrze :) choć on nadal nie powiedział kocham. Nie długo wybieramy się na zagraniczny urlop.. oczywiście pojawiają się drobne nieporozumienia, a mną czasem targa niepewność ale w tej chwili jest bardzo dobrze i widzę, że on jest zaangażowany o wiele bardziej niż na początku :)