Pomoc dorosłym dzieciom, czy są jakieś granice?

Jestem na emeryturze, mieszkam z 2 córkami-bliźniaczkami, obie otrzymują rentę po ojcu, studiują, a na jakieś extra zakupy, wycieczki dorabiają sobie w czasie wolnym.Ja od czasu do czasu jak nawinęła się okazja też coś-niecoś dorabiałam. Nasze dochody nie były duże, ale żyło nam się do tej pory nieźle. Od 2 miesięcy sytuacja uległa zmianie. W pobliżu nas zamieszkał syn ze swoją rodziną.Oczekuje ode mnie, ze i dla jego rodziny będę gotować obiady, zajmę się wnukami. Argumentuje, że przedszkola i żłobki są drogie, a oni muszą spłacać kredyty za dom, mam obowiązek im pomóc. Skoro gotuję, opieram i usługuję córkom, nic nie stoi na przeszkodzie, abym i im pomagała - ten sam gaz, prąd, robocizna. Wnuki kocham, synową bardzo lubię, jestem gotowa nieść im pomoc w sytuacjach newralgicznych, ale na co dzień - Nie! Syn otrzymał już od nas dość dużą pomoc, nie czuję się w obowiązku systematycznie mu pomagać, chciałabym teraz pomyśleć już o sobie.

to jemu to włąśnie powiedz, synku kocham cię ale mam swoje życie, pomogę ci ale nie będę twoją darmową opiekunką, kucharką i sprzątaczką jeśli tego nie zrozumie to albo kiepsko go wychowałaś albo jest zwykłym chamem, który nie ma skrupółów wykorzystywać swoją matkę

Masz absolutną rację. Teraz poświęć więcej czasu dla siebie, a pomoc dla syna to już Twoja dobra wola. Oddasz serce i duszę i tak zapomną i będzie mało.

Może i rzeczywiście źle wychowałam, a może za dobrze miał w życiu, za łatwo mu wszystko przychodziło. Rozmowy nic nie dają, są zadłużeni na budowę domu, 2 dzieci, oboje chwytają się każdej okazji aby dorobić i nie popaść w większe długi. Staram się ich zrozumieć, zawsze mogą liczyć na naszą pomoc, ale nie czuję się na siłach codziennie zajmować 2 małych dzieci.