Chciałabym się z Wami czymś podzielić i poznać Wasze zdanie.

Piszę, bo bardzo mi z czymś źle, a nie mam się komu wygadać. Miałam ostatnio zabawną sytuację. Od dziecka paniecznie bałam się psów, ale jednego dnia wszystko się zmieniło. Kilka dni temu na ognisku przybiegły dwa bezpańskie psy. Nie byłam sama, ale i tak było mi aż słabo ze strachu. Jeden z nich został z nami do końa ogniska. Głaskałam go, karmiłam, przytulałam i mówiłam do niego. Można powiedzieć, że to dzieki niemu pokonałam lęk do psów. Gdy zaczeliśmy się pakować pies szedł ze mną i mamą do samego domu. Daliśmy mu pić, jeść i chwilę z nami poleżał. Chciałyśmy go umyć, ale on nie chciał. Później pozostał dylemat co dalej... Nigdy nie mieliśmy psa, nie wiedzieliśmy jak się nim zajmować... Mama bardzo go chciała, ale tata sie nie zgodził. A co do mnie, też go nie chciałam... Chodzi o to, że nie podejmuję decyzji pod wpływem chwilowych emocji, nieależnie czy są pozytywne czy negatywne. Jestem osobą bardzo odpowiedzialną i zdystansowaną. Poszłyśmy do schroniska jeszcze tego samego dnia i okazało się, że im uciekł i tak się sprawa zakończyła. Mama do teraz ma do mnie pretensje, że jestem egoistką, że ten pies jest moim terapeutą, a ja na jego miłość odpowiedziałam spierd... To przykre słuchać tego. Panicznie boję się także myśli o posiadaniu dzieci, nie lubię ich, unikam wszelkich sytuacji w których mogłabym się z nimi spotkać. Lubię większe dzieciaki, takie które już chodzą do szkoły, zresztą z moją uroczą 11-letnia kuzynka mogłabym bawić się lalkami do bladego świtu. Nie wiem co mam o tym wszystkim mysleć... Czy myslicie tak jak moja mama? Czy powinnam coś ze sobą robić?