czy dwoje tak porabanych ludzi ma prawo do szczęścia?

pochodzę z rodziny w której więcej było nienawiści niż miłości, słyszałam wiele razy w dzieciństwie że jestem debilem, niczym, chociaż osiagałam sukcesy w szkole. Byłam zawsze nieśmiała, przerażona, potem zaczęły się alkohol i narkotyki, żeby jakoś odreagować :o Szukałam kogoś kto mnie pokocha, ale każda znajomosc wykańczała mnie psychicznie. Podejmowałam próby leczenia się, słyszałam od lekarzy takie terminy jak depresja, DDD, borderline... Potem spotkałam JEGO, moją bratnią dusze, tak samo cierpiącą, niechcianą, porabaną. Dzięki niemu chciałam się ogarnać żyć normalnym "nudnym" życiem. Po jakimś czasie wyszło że skoro jestesmy tak do siebie podobni to tez podobne mamy wady :( Były kłótnie, wyzwiska, z mojej strony rękoczyny, chorobliwa zazdrość, paranoje itd itp Dzisiaj już nie jestesmy razem, ale tęsknimy. Chciałabym to odbudować, a raczej zbudować od nowa ale jak? Czy dwoje chorych ludzi może w ogóle stworzyć coś normalnego..? :(

A może tak tych dwoje ludzi skorzystałoby z terapii - każde z osobna? I wtedy byłoby dwoje uzdrowionych ludzi i nowe perspektywy...

wiem, że terapia jest konieczna, u mnie i u niego. Ja próbowałam pare razy ale chyba sie sparzyłam, bo nie trafiłam na udanych lekarzy. Zastanawiam się czy nawet po takiej terapii będziemy potrafili zapomnieć, wybaczyć sobie to wszystko? Albo że lekarz uświadomi mi, że powinnam szukać czegoś innego? Kocham go, ale wiem że to chora miłość. Przynajmniej pierwszy raz w zyciu coś wypełniło pustkę w moim sercu i boję sie to stracić :(

Proszę, nie zrzucaj wszystkie na udaną czy nieudaną pomoc psychologów. Jak moglaś bić kogoś, kogo kochasz? Moim zdaniem nic tego nie usprawiedliwia.

wiem, płakać mi sie chce jak o tym myśle. Przed rozstaniem w ogóle puściły nam hamulce, robilismy sobie na złość, jednego dnia go kochałam, drugiego nienawidziłam :(

Może powinnaś zostać samotną osobą, skoro podnosisz rękę na bliskie Ci osoby. Dzieci pewnie też byś lała.

Terapia nie jest łatwa. Trzeba trafić na "swojego" lekarza. Trzeba mu zaufać. No i potrzeba czasu aby terapia przyniosła efekty. Nie jest łatwo, są łzy, jest zniechęcenie, są mysli, że jednak ten lekarz to nie jest ten właściwy, bo jakos efektów brak, ale trzeba brnąć dalej. Ja "oddałam" sie całkowicie w ręce pani psycholog. I nie zawsze się z nia zgadzałam. Nieraz myslałam, ze ona nie wie o czym ja mówię. Chciałam przerwać terapię. Ale wytrwałam. Trwało to prawie trzy lata. Ale mam nowe życie.

czasami tak myśle, że powinnam zostać sama albo mieszkać w jasknii zdala od ludzi. A jednak trafił się ktoś kto mnie pokochał i zaakceptował, ale sam święty nie jest i też mi sporo bólu zadał.