Muszę się wyżalić...

Od pół roku mieszkam z narzeczonym :) wcześniej się uczyłam, on pracował. Po zajęciach gotowałam i dbałam o niego, bardzo mi to odpowiadało :) pieniądze miałam od rodziców + to, co zarobiłam sama na wakacjach. Od 23 maja pracuję... Jestem załamana :( sama praca nie jest najgorsza, nawet mi się podoba, tylko ludzie paskudni czasem... Najbardziej boli mnie to, że nie mam już tyle czasu do spędzenia z narzeczonym, że nie mogę z nim poleżeć, gdy wróci z nocki itd... Np dziś zobaczę się z nim zaraz (on pracuje od 19 do 7 rano, nocki ma teraz właśnie). Ja dzisiaj od 11 do 19, a jutro od 6:30 do 14:30.. Czyli... zobaczę go dopiero jutro po południu... Nic mu nie ugotuję, nie przytulę... Płakać mi się chce strasznie... :( Mam umowę na okres próbny do końca lipca... Nie wiem, czy wytrzymam...

Praca to głupota i oglądanie tych samych mord ciągle! Ludzie z pracy i w pracy wkoorwiają gorzej, niż rodzina nawet! Olewajcie pracę, czy tam robotę!

...

o boze, faktycznie, macie do siebie tak daleko, ze twoja praca napewno spowoduje rozpad zwiazku