Jestem zła na swoj nieudane życie i na siebie samą:(

Przyjechałam w marcu z UK. Od tamtego czasu siedzę bez pracy, wysyłając setki CV, bezskutecznie, byłam zaledwie na dwoch rozmowach kwalifikacyjnych, na kótrych jak się dowiedziałam mam za wysokie kwalifikacje ;/ Pani na jednej z rozmow zapytała: Ma Pani zwiedzonego tyle świata, a chce Pani pracować w tak małym mieście za 1100 zł? Wcześniej byłam kierownikiem biura i asystentką zarządu, wyjechałam do Uk, bo firma upadła, więc stwierdziłam, że czas na naukę angielskiego. Teraz myślę, żeby wyjechać ponownie, ale niestety brak mi na to funduszy, więc, że jako mam wykształcenie pedagogiczne, stwierdziłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie praca jako au pair. Będę mocno starała się zebrać kasę na ten wyjazd, dorabiam sobie na pisaniu prac mgr i licencjackich, wiec moze akurat mi się uda. Jestem tylko zła na mojego faceta, ktory jest straszna sknerą i nie zaproponował pomocy, a kasy ma naprawdę dość sporo. eh... Czuję, że powoli popadam w depreche, dlatego tez konieczne jest , zeby cos zacząć robić . Może jest tu jakaś osobą, która też bedzie chciała zacząć wszytsko od nowa i spróbuje się we wspólnej deklaracji zmienić coś w swoim życiu?

faceta zostaw i polskę też, powodzenia

faceta zostawię na pewno, bo juz nieraz zalazł mi za skórę pisząc mi, że się skundliłam, bo pojechałam do koleżanki do Poznania na weekend, ale Polski zostawiać mi szkoda, naprawdę :(

dziekuje mamo 3 dziewczynek, uściski dla Ciebie i Twoich pociech ;)

to co, deklaruje sie ktoś na wspólną próbe poprawy jakości swojego życia?

nikt?