Nosz cholera jasna nie tak sobie to wyobrażałam!

Nie tak wyobrażałam sobie bycie szczęśliwą mamą! Od razu mówię, nie żałuję, że urodziłam! O dziecko z mężem staraliśmy się rok, udało się urodziłam i zaczął się koszmar, mianowicie chodzi o Naszych rodziców.. Od porodu minęło 1,5 miesiąca a oni siedza mi na głowie. Mieszkamy sami a oni dzień w dzień przyłażą, bo niby chcą mi pomóc. Mąż parcuje do późna od samego rana..jego problem nie dotyczy. O 8 rano każdego dnia przychodzą jego rodzice i moi. Siedzą i mnie wk**wiają. To źle robię, tamto, źle przewijam, źle karmię, źle kąpię.. Wpie**alają sie, kazdy ma swoje 3 grosze a to 4 osoby aż! Za nic nie dają sie spławić, mówią, że jestem jeszcze słaba po porodzie, ludzie minęło 6 tyg! 15 minut temu zabrali małą na spacer (oczywiście sami ubrali, mi nic nie można powiedzieć!) i poszli, zanim wyszli dostałam nakaz posprzątania domu, bo żyjemy w chlewie podobno! Tylko kiedy mam sprzątać jak oni są non stop, jestem padnięta, zmęczona..wk**wiona..siedzę tu i się żale bo nie wiem już co mam robić.. No k**wa nikt mi nie będzie mówił kiedy mam sprzątać, chcę sama zajmowac sie moim dzieckiem! Od porodu zajmuję się nią tylko w nocy, w dzień jestem wyczerpana a oni siedzą i siedzą i robią co chcą z moją córką! K**wa.. Mąż przychodzi zj**any po całym dniu pracy i oni dopiero wtedy wychodzą (jest godzina ok. 22 czy 23!). Nie mam ochoty ani na seks, ani na nic chcę tylko iśc spać, bo wiem, że za 3 godziny wstanie mała..z mężem sie stale kłocę bo on nic nie chce z tym zrobić a mówi mi, że powinnam się cieszyć, ze mi pomagają a ja narzekam i nie gotuję, nie sprzątam..same wyzwiska w sumie idą..starciłam sens życia, nie tak sobie to wyobrażałam..pomocy!!!

Dziewczyno! Kobieto! Ratuj siebie, męża, rodzinę! Potrzebujesz treningu asertywności. Kup jakąś książkę o tym, poczytaj, potrenuj. Podstawowe zasady, to myślę, czuję, chcę, mówię. MUSISZ wymóc na otoczeniu swoje prawa. Inaczej długo tak nie pociągniesz. Ustal priorytety i pogadaj o tym ze swoimi rodzicami, a Twój mąż niech pogada ze swoimi. To Twoje/Wasze życie, mieszkanie, rodzina i pogońcie to całe towarzystwo w pizdu! Pomoc przy dziecku jest bardzo potrzebna. Podziękujcie im za zaangażowanie, ale zaproponujcie im, np. żeby wychodzili z dzieckiem na spacer. Albo powiedzcie im, że przywieziesz im dziecko do domu, rano na cały dzień. W jakieś dni tygodnia do jednych, a w inne dni tygodnia do drugich. I niech się zajmują, ale sami, bez twojej pomocy. Wtedy będziesz miała czas na sprzątanie, pranie, gotowanie, fryzjera, czytanie książki, a czasami nawet na "nicnierobienie". Ustalcie jakiś plan tygodnia. Bądźcie konsekwentni. Pogońcie ich z mieszkania, bo to Wasz dom. Obudźcie się, zanim życie w łeb Was pierdolnie.

sama jestem babcią ale nie moge wyjsc z podziwu ze ludziom chce sie tak wpierniczac w zycie swoich dzieci, tez pilnuje wnuczka ale tylko wtedy gdy dzieci proszą , pomagam wtedy gdy ta pomoc jest potrzebna. nie chcialoby mi sie tak zyc zyciem dzieci ,. w twoim przypadku to chyba bez obrazań sie nie obejdzie, albo p[owiesz ze nie potrzebujesz az tyle pomocy oni sie na jakis cvzas obrazą , albo bedziesz ich miala na glowie dlugi czas.

Powiedz im żeby do siebie go zabrali i pilnowali:D.

skoro nie tak to sobie wyobrażałaś to wyjasnij otoczeniu JAKIE SĄ TWOJE WYOBRAŻENIA odnosnie roli otoczenia w waszym zyciu... i konsekwentnie się tego trzymaj :)