przebaczanie

czy umiecie przebaczać sobie i innym ludziom

Miałam guz na szyi i o. DeGrandis, modląc się nade mną, powiedział mi, że muszę przebaczyć samej sobie. Odmawiałam modlitwę przebaczenie przez siedem dni, razem z mężem i córką i guz zniknął. Wróciłam do lekarza i dałam świadectwo, mówiąc, jak ważne jest przebaczenie. Lekarz, który jest chrześcijaninem, był niezwykle zdumiony; przyznał, że słyszał już wcześniej o takich uzdrowieniach, lecz nigdy nie oglądał tego na własne oczy. Teraz zdał sobie sprawę z tego, że być może i on powinien częściej przebaczać. Amen! N.N.?

Wbrew przekonaniu wielu ludzi, zwykle przebaczenie nie jest jednorazowym aktem woli, ale jest procesem uzdrowienia dokonującym się na różnych poziomach uczuciowych i emocjonalnych. Bardzo często wszystko, co możemy zrobić, to rozpocząć ten proces. Szkody, jakie człowiek może ponieść na skutek nie uleczenia bolesnych przeżyć, jak również dobro, jakie może być jego udziałem dzięki przebaczeniu są bardzo oczywiste. Przebaczenie i pojednanie jest konieczne do budowy zdrowych relacji międzyludzkich, szczególnie zaś jest konieczne do budowy relacji z Bogiem. Jednak zrozumienie i uznanie tej prawdy wcale nie wystarcza do tego, aby rzeczywiście przebaczyć i być wyzwolonym z bolesnej przeszłości. Bolesne przeżycia pozostawiają w naszej psychice rzeczywiste rany. Ponieważ jednak tych psychicznych ran nie widać traktujemy je inaczej niż rany fizyczne. Każdy wie, że kiedy zranimy sobie ciało, to musimy ranę oczyścić i opatrzyć, gdyż w przeciwnym razie możemy dostać zakażenia, może także pojawić się gangrena i nawet stosunkowo mała rana może stać się bardzo dużym problemem. Proces gojenia wymaga czasu, ale możemy przyspieszyć poprzez zastosowanie różnych środków medycznych. Bardzo często rana jest tak głęboka, że prawdziwe uleczenie i w konsekwencji przebaczenie przekracza ludzkie siły. Jest darem Boga. Do przyjęcia tego daru potrzebne jest pogłębienie naszej relacji z Bogiem poprzez modlitwę, poprzez zaufanie i otwarcie się na Boga.