Brak tytułu. Nie bawmy się w szczegóły, dobrze?

Czy możliwym jest, aby osoba chora umysłowo zdawała sobie z tego sprawę? Niewątpliwie z moją główką nie wszystko jest w porządku, choć czasem bywają również przebłyski "normalności". Jeszcze! Przez całe życie towarzyszy mi melancholija, pesymistyczno-optymistyczne spojrzenie na otaczający mnie świat, mało tego, wielka, nieposkromiona chęć śmierci i strach nad utratą życia. Dziwny, czasem przerażający pociąg do złego. Oj, to mi imponuje. Nie potrafię znieść innych ludzi, którzy znęcają się nad słabszymi. Zawsze będę się temu przeciwstawiać i krytykować. Może dlatego, że sama byłam ofiarą? Czemu więc, w głebi duszy, gdzieś w środku marzę o tym, by pewnego dnia zabić każdego, kogo ujrzą moje oczy?! Raz, dwa, trzy. Krew opryskująca moją twarz. Raz, dwa, trzy. Twarz wykrzywiona w uśmiechu. Raz, dwa, trzy. Strach! Paniczny, wszechogarniający. Ciche błagania. Raz, dwa, trzy. Odwracam się, aby wybić kolejnych. Nie ma już nic! Siedzę, pisząc to z błogim stanem serca, a to nie tak powinno być. Moje masochistyczne zapędy co dnia sprowadzają mnie na manowce. Nie jem nic od dwóch dni, zamierzam nie jeść nic dopóki nie padnę przed siebie z wytrzeszczonymi oczami. Tyle ludzi głoduje, mi nigdy niczego nie brakowało. Może poza miłością, przyjażnią, zrozumieniem i poczuciem, że komuś zależy, ale to nic .. prawda? Nic! Chcę cierpieć i nienawidzę się. Dawno, dawno temu zgubiłam już to co najważniejsze - siebie. Mam wrażenie, ja to czuję .. my ludzie, jesteśmy tylko małymi, zupełnie nic nie znaczącymi punkcikami na świecie. Tak delikatni, tak ulotni, tak beznadziejni. Wstydzę się. To pożera mnie od środka. Płaczę, bo nie jestem szczęśliwa, a chciałabym odczuwać taki ból, by rzucić się na kolana i wrzeszczeć rozdzierająco .. boję się śmierci. Po chwili znów wraca rozumowanie. Przeciez to nie tak powinno wyglądać. Obłęd. Dotykam miejsca, w którym znajduje się serce. Pusto. Kocham, nie ma mnie. Tęsknię! Marzę! Pozostaję bierna .. Dziękuję! Przepraszam!