Odszedl na zawsze a ja nie wiem jak mam zyc

Pol roku minelo i nic sie nie zmienilo w naszym domu i zyciu.Nie potrafie zyc bez niego, nie chce sluchac rodziny chce miec nas na zawsze, dla wszystkich po 6 miesiacach powinnam skakac.dla mnie zycie stanelo w miejscu.Nie mam ochoty nawet siku zrobic.

zostawil Cie?zmarl?

Mam posprzatac szafy i wszystko wyrzucic, ale ja tego nie chce...chce do niego!:((((Chce zeby zyl i kochal mnie jak zawsze.

Ale nie żyje... więc przestań jęczeć.

Chodze na terapie od miesiaca, ale ja tego nie chce, chce zeby wrocil, chce zeby zyl:(((

:(((((

a jak zginal? ile mial lat? jak dlugo byliscie razem?

i dobrze ze nie chcesz wyrzucac nic, bo niby czemu? to czesc Twego zycia........ 3maj sie..jakos..

Wiem jak kochal i zawsze chcial zebym byla szczesliwa, dlaczego Bog go zabral?Jaki mial w tym cel??Mam zamiar plakac do smierci.Wszedzie gdzie spojrze widze go..

nas do bólu, ale tego Ci właśnie trzeba - przyzwyczajenia się do myśli, że nie ma z Tobą męża, jeszcze dla Ciebie za wcześnie, żałoba mija po roku czasami i dłużej...

Udaj się do Boga. On jest najlepszym Pocieszycielem.

bardzo Ci wspolczuje :(

Ojej, bardzo Ci współczuję. Ja chyba nie podniosłabym się, gdyby zmarł mój narzeczony.

u mnie w tym toku minie 5 lat od jego odejscia. chyba nie ma dnia zebym o nim nie myslala...

Ja uważam, że jeśli coś tak strasznie boli i prawdopodobnie nigdy nie przestanie, to można rozważyć samobójstwo. Trzymanie się na siłę, bo tak chce rodzina czy psychoterapeuta jest bez sensu. żyć dla samej ideologii by żyć - też nie ma sensu.

Przestań tutaj głupoty pisać o samobójstwie. Nie ma żadnego sensu odbierać sobie życia z jakiegokolwiek powodu. Poza tym postępując w ten sposób napewno sobie by nie ulżyła lecz wręcz przeciwnie - pogorszyłą bo pan Bóg karze za takie czyny, nieraz również piekłem. Do Boga należy odbierać życie ludziom a jeśli ktoś się zabija to jest to równoznaczne z tym jakby zabił kogo innego.

Bóg nie istnieje.

Nic bardziej mnie nie wkurza jak moja i jego rodzina.Nie jestem gotowa zeby jechac na jego pomnik postawiony zaraz po , pogrzebie, chcialam byc obecna podczas pogrzebu, ale nie bylo zadnej osoby ktora by mnie zrozumiala, wiem ze on tez by wolal bym zostala w domu. Ciekawi was jak to sie stalo, ja zobaczylam tylko kawalek twarzy mojego kochanego meza, nasza milosc byla wielka, byly jakies klotnie, ale zawsze sie dogadywalismy.Po co mam opowiadac o wypadku, to juz ponad pol roku, a ja nie potrafie zyc nawet dnia bez niego.

Macie dzieci?

No właśnie... była ale się skończyła... więc przestań jęczeć :O

Nie mamy, mielismy taki zamiar.A teraz soje przy oknie jak kobieta z naszego ulubikonego obrazu...Czekam na niego i nie potrafie przestac plakac, tyle zlych slow bym cofnela, zebys byl i zyl moj skarbusiu, tak mowilismy do siebie codziennie.

Nie chce rozmawiac z nikim z rodziny, na tym forum tez, ale wiem gdzies miedzy zaloba ze moj ukochany nie chce bym sie tak czula, czasami nawet czuje jego dlon na ramieniu ale to glupie..dla was i tak samo dal mojej rodziny.

kiedys twoj bol bedzie bolal inaczej.zobaczysz... my mamy syna. ma jego gesty.miny.nawet spi jak on:-(

Tyle pieknych dni kazdehgo dnia...

Pół roku to za mało, aby uleczyć rany. Przynajmniej 2 lata musi minąć, abyś zaczęła patrzeć na wszystko z dystansu. Szczerze ci wspólczuję. Staraj się czymś zająć, by nie popaść w depresję. Życia nikt mu nie przywróci, a on napewno chciałby, abyś była szczęśliwa.

Minelo juz tyle miesiecy..Ja caly czas czekam na meza, nawet nie potrafie zapalic mu swiecki na grobie.

A dodatkowo jestem dzieckiem DDA:)

nigdy Ciebiue nie przytule...jak mogles:(

ludzie lubia bawic sie uczuci

Zginal smiercia tragiczna:(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((