Droga do szczęścia wiedzie przez akceptację cierpienia.

Droga do szczęścia wiedzie przez akceptację cierpienia. (św. Franciszek Salezy) Szczęście nie leży w zaznawaniu przyjemności, a we wspólnym uwalnianiu cierpień. Ból - ten, który jest nam dany, a nie ten, który sobie sami zadajemy - jest dla szczęścia tym, czym pas startowy dla samolotu. Jeśli w pewnym momencie nie oderwiemy się od niego, nie wzniesiemy się do nieba,. Dopóki wszystkie cierpienia przeszłości -te ze zranień z dzieciństwa - nie zostaną przeżyte i uwolnione, przykuwają nas one. I choć na początku dają rozpęd, muszą potem odpaść. Akceptując i kojąc dawne rany doprowadzamy do tego, że strupy na nich - nasze przywiązanie do autodestrukcji - odpadają. Zgoda na ból prowadzi nas do miejsca startu, gdzie go w końcu zostawiamy, by wznieść się ku szczęściu. Musimy przebyć nasz „pas startowy - nieraz trwa to wiele lat - ale jakimś momencie zostaje on za nami. Przychodzi pora unieść głowę i wzbić się do duchowego lotu w przestworza trzeźwości.