Rozstaliśmy się niby bez powodu. Nie wiem co o tym myśleć, jest mi źle

Podobno czas leczy rany, a u mnie jest wręcz odwrotnie. Nie ma dnia, żebym nie myślała o tym, co się stało. Na dodatek zaczynam za nim tęsknić. Byliśmy razem prawie pół roku, dla mnie to był pierwszy związek (mam 21 lat), dla niego kolejny (choć podobno "prawdziwe" związki miał dwa), a ma 27 lat. Ja byłam dość zdystansowana, traktowałam go jako wstęp do kolejnych związków, i dość długo nic do niego nie czułam, oprócz sympatii. On strasznie na to narzekał, chciał mnie "otworzyć", żebym mu ufała, okazywała uczucia (stwierdził, że jestem zimna itd). Często do mnie dzwonił, chciał się spotykać i tak dalej. Chciał poznać moją rodzinę, zaprzyjaźnił się z moim ojcem, tydzień przed rozstaniem byliśmy razem na weselu i mieliśmy iść na kolejne. Do ostatniej chwili nic nie wskazywało, że się rozstaniemy. Jedyne co mnie martwiło w trakcie (choć nie wiem, czy słusznie) to, że na początku dużo gadał o seksie, i miał wielką ochotę na mnie, a jak jużzaczęliśmy współżyć to ja inicjowałam częściej od niego. Oficjalny powód to taki, że ma ciężki okres w życiu, że nie wie co się dzieje, że RUTYNA. Długo z niego wyciągałam, żeby powiedział mi cokolwiek. Dodał też, że "pierwszy raz zdarza się tak, żeby nie było w tym winy dziewczyny" :O Długo się oszukiwałam, że tak nie jest, ale bardzo ucierpialam po tym rozstaniu. Czuję się skrzywdzona i oszukana. Myślałam nawet, czy bo do niego nie napisać, żeby miał jaja i mi wyjaśnił, ale to chyba bez sensu... nie wiem jak się zdystansować od tego wszystkiego