macie świadomosc ze umrzecie?

ja jeszcze kilka lat temu niby o tym wiedzialam ale spychalam w to taką niezidentyfikowana przyszłosc, teraz wiem ze umre i przez to nie chce mi sie w ógole życ, tzn nic nie sprawia mi takiej radosci jak kiedys , mam świadomosc swojej śmiertelnosci przez co wyszstko wydaje mi sie gówno warte i absurdalne czy ktos ma podobny problem na poważnie?

Wiem że umrę, wiem jednak również że dusza jest nieśmiertelna, dlatego świadomość śmierci nie czyni dla mnie obecnego życia bezsensownym.

a ty masz świadomośc , że umrzesz ?

ja miałam ale się ciągle modle do bozi o nieśmiertelność i to naprawdę pomaga jest tylko jeden warunek trzeba wierzyć w bozie

cholera nie wiedzialam, dzieki za uswiadomienie

przeczytajacie do końca nim macie cos głupiego odpowiedziec :O

Mam świadomość, ale nie mam czasu teraz o tym rozmawiać, bo mam remont :D Ta świadomość, może być paraliżująca lub motywująca. Zadam Ci pytanie, czy wolałabyś umrzeć nagle, bez świadomości tego faktu, czy świadomie, co nie znaczy w cierpieniu, ale po prostu wiedząc?

ja chce nieswaidomie, np zeby mi jutro meteor pierdyknal w potylice albo piorun porazil :)

Miałem kiedyś, chyba jako nastolatek, takie obrzydliwe poczucie lęku, goryczy (trudno to jednoznacznie określić), gdy uświadomiłem sobie, że taki jak teraz jestem, kości, skóra, serce, mózg i świadomość, że to wszystko, że JA przestanę istnieć. To było bardzo intensywne przeżycie, a nie powierzchowna wiedza, że tak będzie. To było tak, jakbym przekroczył na chwilę te domniemane dziesiątki lat istnienia, całą nieznaną mi długość mojego życia i znalazł się na ułamek chwili w czasie, gdy śmierć jest już faktem; ta myśl, że za chwilę umrę.

Świadomośc nie umiera...

raczej z pólswiadomoscią, wyobrazam sobie konanie porównywalne do snu lub choroby z wysoką gorczaką myśle o samobójstwie na poważnie, taki to dla mnie problem . chociaz mam az lub tylko jak na śmierc 22 lata wolalam siebie wczesniej jako taką bardziej naiwna i nieswiadoma natolatke ,nie umiem sobie poradzic z tą wiedzą ani zepchnąc jej na dalszy plan

nie chce też przezywać smierci ani starości rodziców, i ich leku przed śmiercią ,mam strasznie wysoko rozwinietą empatie( w złym tego slowa znaczeniu dla mnie) nie moge patrzec jak ktos cierpi lub sie boi .. i najgorsze jest tez ze nie mam w tym żadnego autorytetu wsród ludzi , bo nikt tego nie wie , ta nieświadomosc budzi we mnie wlasnie ogromny lęk kolezanki myśla o chlopakach, pracy, dzieciach a ja o czyms takim :O

ktos jeszcze cos doda os siebie ?

up

Nie chcesz, ale będziesz musiała się z tym zmierzyć. Refleksyjność jest piękną cechą, ale u Ciebie, to już raczej rodzaj manii. Musi to z czegoś wynikać. Może za lękiem przed śmiercią (która jest daleko przed tobą) kryje się lęk przed czym innym? Po prostu przed życiem? Śmierć w twoim wieku, to daleka perspektywa, więc rozmyślania o niej, tak osobiste, mają w sobie coś z ucieczki od rzeczywistości. Śmierć jest faktem, którego nie możemy zmienić. Należy mieć jej świadomość, bez względu na to, czy jesteśmy wierzący, czy nie, ale nie warto żyć pod presją myśli o niej.

manio czemu ty podgladasz kobiety po 50 tce ? jestes starym zbokiem

A kto Ci to powiedział? Jakiś podszyw? :D Jeśli już miałbym podglądać, to zdecydowanie przed 50 :D A zbokiem jestem, ale na innym tle

nie wiem kto ,ale ten sam nick tu wypisywał ,ze podglada takie baby i go jarają ,masz prawo jak lubisz ...

To podszyw :D Korzysta z sytuacji, bo nie chce mi się zaczerniać pseudo. A niech korzysta, mnie to nie przeszkadza, nawet mnie to bawi.