jak przejąć opiekę nad 11-letnim dzieckiem?

Witam.Może udałoby się komuś pomóc mi rozwiązać problem? Zasadniczo chodzi o to-ja i mój partner jesteśmy po rozwodach-każde z nas ma syna.Mój syn mieszka ze mną(właściwie z nami),ale syn mojego partnera mieszka ze swoją mamą.Dosyć zabawne jest ,to,że mieszkamy"blok przy bloku".Marcin bywa u nas w każdy weekend,spędza z nami całe wakacje,ferie zimowe,święta-właściwie jest u nas ciągle....nasz dom traktuje jak swój (i jestem z tego zadowolona).Jego matka ma drugiego męża i drugie dziecko-praktycznie nie interesuje się Marcinem.Całe dnie młody spędza na dworzu,do nas przychodzi się najeść-bo jak jest pod jej opieką to nie ma co liczyć na obiad.Marcin (11 lat)potrzebny jest jej tylko po to ,żeby opiekował się jej 2-letnią córką z drugiego małżeństwa(podkreślam ,ze zostawia dzieci same w domu) i żeby wychodził z psem.Młody mówi,że chciałby zamieszkać z nami.Jak się za to zabrać?

prawnie to trzeba do sadu odebrac prawa rodzicielskie,lub ograniczyc. ale ciezko bedzie jesli nie masz powaznych do tego podstaw. Mozna tez porozmaiac z matkai moze sie zgodzi zeby chlpiec mieszkal z ojcem.

złożyc do sądy wniosek o zmiane wyroku w kwestii opieki nad dzieckiem a dalej jak normalna rozprawa - świadkowie itd zdaje się że od 13 roku życia dziecko tez ma prawo wyboru

My chodzimy z młodym do lekarza,wykupujemy leki,mój partner płaci alimenty.Myśleliśmy ,że może zgłosić ją do opieki-niech nałożą kuratora,wywiad z sąsiadami też mógłby być pomocny?

Chcemy się za to konkretnie wziąść-bo ja na to już patrzeć nie mogę.Jak młody jest u nas-to dzwoni ,budzi nas wszystkich,bo Marcin musi wyjść z psem,bo Marcin musi zająć się siostrą.....Młody ma 11 lat...jak przychodzi do nas od niej to bez śniadania.Jak jest u niej-to nawet w roku szkolnym potrafi go o 22-szukać ,bo nie wie gdzie on się znajduje.

Nie wiem czy my w ogóle mamy szansę?Nie mogę powiedzieć,żeby ona piła czy też balowała...wtedy byłoby prościej.Ona po prostu się nim w ogóle nie zajmuje.Nie wiem czy ojciec jej w stanie odebrac matce dziecko?

tak, macie szanse dobra dokumentacja, swiadkowie i do dzieła

Dziękuję :-)

Bzdura. Odebranie dziecka matce wcale nie jest takie prosye a szczegolnie nie w Polsce. A jesli juz szukasz powaznej porady to lepiej zapytaj prawnika lub nawet kilku roznych bo to sa osoby najlepiej zorientowane.

No właśnie mam takie obawy-że to nie będzie proste...:-9 ale chyba powinniśmy coś z tym zrobić.Przecież to dziecko-on potrzebuje opieki.

Proponuje zaczac od prawnika albo jakiegos forum prawniczego - jesli chcesz na razie tylko sie zorientowac. Zdania prawnikow tez moga byc podzielone. Pelne odebranie praw to duzo. Ale moze uda sie ograniczyc te prawa, podzielic je z ojcem a tym samym ograniczyc tez alimenty.Musisz sobie rozpatrzec kilka roznych opcji. Czy tej kobiecie zalezy na pieniadzach ?

Zuzanna Amelia & 14 to ty tak sądzisz, a ja znam przypadki gdzie dziecko (nieco starsze, już samo mogło wybierać) bez problemu zostało przyznane ojcu trwało to około pół roku i miało miejsce w Polsce

tak łatwo odebrać dziecko matce, zwłaszcza że teoretycznie dziecko jest zadbane, ma co jesc, dach nad głową, chodzi do szkoly i nie ma większych problemów.

Ale my nie mowimy o dzicku straszym tylko 11 letnim.

Poza tym uważam autorko, że trochę przesadzasz z tym, ze dziecko jest wykorzystywane i musi z psem wychodzić :o Jedenastolatek to już nie przedszkolak i zapewne matka jemu psa kupiła i chłopak musi mieć też jakieś obowiązki a nie tylko przyjemnosci. Zajęcie się chwilę siostra to też nie karcenie dziecka :o Ja też zajmowałam się małym bratem jak chodziłam do podstawówki i nikt mojej mamie nie zarzucił, że ja przez to cierpię :o

Boję się tych sądowych przepraw...Wkurza mnie matka Marcina-ja podejrzewam ,że ona nie jest całkiem normalna,zresztą większość sąsiadów i znajomych też ma o niej złe zdanie.W tym wszystkim dobre jest to,że Marcin wie,że może na nas liczyć,ojciec zawsze jest gdy go potrzebuje.Mieszkamy blisko,wiec zawsze ma tu swoje miejsce.Dla mnie to nie jest łatwe-bo ona uważa chyba ,że my żyjemy ,żeby spełniać jej pomysły....to jest tak uciążliwe-nachodzi nas w domu,wiecznie wydzwania z poleceniami typu:"musisz iść z Marcinem do lekarza","obetnij Marcinkowi paznokcie"...normalna paranoja.

Też uważam ,że dziecko powinno mieć jakieś obowiązki-tylko chodzi o to właśnie,że poza obowiązkami-dziecko jest jej do niczego nie potrzebne.Marcin nie je obiadów w domu bo ona "nie umie" gotować.Przez kilka dni spał w domu bo od 6 rano do 8 musiał zająć sie siostrą-gdzie o 8 przychodziła ,zabierała małą do przedszkola-a Marcin dostawał "kopa"-bo kluczy do własnego domu do tej pory nie ma....i błąkał się jak pies po placu albo przychodził do nas.To jest normalne twoim zdaniem?

Jak wraca ze szkoły -to przychodzi bardzo często do nas z plecakiem,bo mamy znowu w domu nie ma,a on nie ma się gdzie podziać.

Jak dawno Twoj partner jest po rozwodzie ?

4 lata

Rozeszli się bo ona znalazła sobie kogoś,parę miesięcy po rozwodzie wyszła ponownie za mąż.

Napisz cos wiecej jesli mozesz. Kto wystapil o rozwod, jak dziecko to znioslo, jak sie ukladaly relacje miedzy nim a obojgiem rodzicow wczesniej i pozniej. Jak jest teraz. Jakie sa relacje miedzy obydwoma chlopcami . jaka jest roznica wieku. Co konkretnie chcialabys osiagnac ?

Konkretnie chciałabym ,żeby Marcin był na stałe z nami.Wiedziałabym na czym stoję.Mój syn ma 14 la-czyli różnica między nimi to 3 lata.Z reguły się dogadują,chociaż czasmi walczą(ale wydaje mi się,ze rodzeni bracia też tak postępują),ale często jednoczą swoje siły (żeby np. nas do czegoś przekonać). Z tego co wiem to małżeństwo nie układało im się zbyt dobrze.Od pierwszych dni to mój partner kąpał małego,zajmował się nim,później zawoził go do przedszkola i urywał się z pracy ,żeby go odebrać,bo mały nie chciał ,zeby matka go odbierała.Mieszkali w jednym domu z rodzicami mojego partnera (ale mieli zrobione osobne mieszkanie) i młody jak tylko się budził,to schodził do dziadków i tam przesiadywał godzinami-nawet jak ona była w domu.Dziadkowie mówią ,że nigdy nie widzieli,żeby ona go przytuliła-nigdy.. Gdy poznałam Piotra i Marcina-on był już po rozwodzie i na drugą randkę przyszedł z synem.Zastanawiałam się nad tym jak młody przeżył rozwód i w sumie to byłam w szoku-bo właściwie nie zauważyłam kompletnie żadnych typowych oznak.(Po moim rozwodzie musiałam z synem chodzić do psychologa,było bardzo ciężko),a tu po prostu jakby to nie miało żadnego znaczenia.Marcin bardzo szybko mnie zaakceptował,czasami zaznaczał,że to jest jego tata,np.zajmował miejsce przy tacie -ale nie między nami.

O rozwód wystąpiła ona-bo tak jak wcześniej wspominałam,poznała kogoś i...wniosła sprawę o rozwód,ale mieszkala u Piotra jeszcze jakiś czas i normalnie ze sobą rozmawiali.

W takich warunkach jak opisujesz Marcin zareagowal naturalnie. Skoro malzenstwo rodzicow nie bylo udane to rozpad bym przewidziana konsekwencja. Jak on sie zachowuje w stosunku do Ciebie ? I jak sie zachowuje kiedy widzi Ciebie z Twoim synem /podaj jakies imie/ oraz z partnerem ?

Marcin ogólnie nie należy do dzieci najłatwiejszych-tzn.jest nieposłuszny,chociaż zmieniło się to trochę.Po prostu zaczęłam jasno wyznaczać granice i pokazywać mu ,ze pewnych rzeczy nie toleruję i o dziwo przyjął moje zasady,może nieraz nie do końca,ale jednak jest duży postęp.W stosunku do mnie zachowuje się całkiem naturalnie,wpada i pyta "dasz mi złotówkę?","co dziś na obiad?".Czasami kładzie się do nas w sypialni i ogląda z nami filmy.On jest niezmiernie ruchliwym dzieckiem,nie potrafi przez chwilę usiąść spokojnie,chyba ,ze jest chory.Czasami okazuje mu czułość np.głaskając go po głowie-nie wzbrania się przed tym.Gdy widzi mnie i mojego syna-reaguje też normalnie -dla niego jest to oczywiste,ze tata jest jego a ja jestem mamą Bartka.Ogólnie to myślę,że nie ma jakiś problemów. Mój syn np.nie od razu zaakceptował mojego partnera-to była prawdziwa przeprawa-ale w tej chwili-to są kumple i partnerzy :-) a jednocześnie mój Piotr stanowi dla niego duży autorytet.

Jeszcze jedna istotna sprawa: Co mowi Marcin o swojej matce i tamtej rodzinie i jak reaguje gdy mowi o nich ktos inny ?

Często złości się na mamę-ale nie robi tego zbyt wylewnie- w tej chwili od czasu do czasu coś skomentuje,że np."oni siedzą w dwójkę w domu,a po mnie dzwonią zebym z psem wyszedł" albo np."bo wiesz mama to nie umie gotować",ale też często jak przychodzi głodny i pytam czy coś jadł to w sumie mówi:"tak,tzn właściwie nie..."(tak jakby nie chciał ,żebym się na jego mamę irytowała). Z reguły nie zdarza się żebyśmy przy nim coś komentowali,a jeśli coś się zdarzy to właściwie ani nie broni ani też nie "dokłada do pieca",czasami się tylko uśmiechnie.

I co właściwie myślisz na ten temat?

Czesciowo juz napisalam. W odebranie opieki rodzicielskiej nie bardzo wierze ale pogadaj jeszcze z prawnikami. Dowiedz sie przy okazji ile lat ma miec dziecko aby moglo samo wybrac . Moze sie okazac ze to duzo lepsza opcja zwlaszcza ze sprawy sadowe potrafia sie ciagnac latami. Druga mozliwosc to porozmawianie otwarcie z matka Marcina czego ona chce i jak to widzi. Ewentualne wybadanie na jakich warunkach zgodzilaby sie na taki uklad. W stosunku do samego Marcina zachowalabym taka sama linie jak do tej pory. Wyglada na to ze uklad jest jasny i funkcjonuje dobrze. Nie wiem co jeszcze chcialabys wiedziec. W jakim sensie "bardziej wiedzialabys na czym stoisz" gdyby Marcin zamieszkal z Wami ?