Nie mam siły żyć, oddychać. Proszę o poradę .

Ja nie wychodzę z pokoju ani z domu już ponad dwa tygodnie. Nie mam siły ciągle czuję uczucie bezradności i wyczerpania, także czuję ogromny żal i smutek. Nie mam ochoty na jedzenie. Jestem albo bardzo zdenerwowana albo apatyczna. Mam ogromną nadwrażliwość na dźwięki które pochwili wywolują u mnie irytacje i złość potem zaś zamieniają się w napad płaczu. Jestem już tak zmęczona tym rozchwianiem emocjonalnym i nie wiem co mam dalej ze sobą zrobić. Proszę jeśli miałyście tak i dałyście sobie radę z tym stanem powiedzcie mi co mam zrobić.

idź do psychiatry

Mam 16 lat, sama nie będę mogła pójść. A moi rodzice nie maja czasu.

Może napisz z jakiego powodu jesteś w takim stanie ?

niestety masz depresje, trzeba do lekarza po odpowiednie leki

twoi rodzice mogą sobie nie mieć czasu ale twój stan to nie przelweki powiedziałaś im? jak nie to zrób to i to szybko

i nie wymyślaj głupot. Weź się za siebie, bo gadanie o tym jakie życie jest złe jest po prostu nudne! Pomyśl o swoim życiu za 20-30 lat!

A ja myślę że to efekt złej diety i powinnaś ją koniecznie zmienic. Odstawic cukier, nabiał, biała make. Podobne objawy daje candida lub inne pasożyty.

o zmianie diety??? tradzik- zmien diete depresja- zmien diete nie mozna sie wysrac- zmien diete rak- zmien diete:O nosz kużwa:O dziewczyna ma depresje a wy jej mowicie zeby zmienila diete? no prosze was do autorki sprobuj porozmawiac z rodzicami, otworz sie przed mamą i powiedz o swoich problemach, na pewno cie zrozumie i pomoze:)

Przede wszystkim nie poddawaj się. Może pomyśl o podjęciu jakiejś dodatkowej aktywności, zacznij uprawiać jakiś sport - najlepiej w grupie. Uprawianie sportu wyzwala w nas hormony szczęscia. Dzięki temu czujemy się rozluźnieni i bardziej chętni do czegokolwiek. Dodatkowo zacznij może spotykać się ze znajomymi, odnów stare kontakty. Jeśli masz problem z nawiązywaniem jakichś bliższych kontaktów z innymi ludźmi, może po prostu odwiedź psychologa i pogadaj z nim o tym. To przecież normalny człowiek, który z miejsca powie Ci, co powinnaś robić, da Ci odpowiednie rady. Nie załamuj się! Walcz o siebie! Powodzenia:)

sugerowałabym mamę, ale sama wiesz komu możesz zaufać. Ktoś musi Cię wesprzeć, pomóc Ci wyjść z tego dołka. Jeżeli to nie pomoże ten dorosły powinien póść z Tobą do lekarza, albo chociaż do psychologa. Mnie kiedyś w takim właśnie stanie pomogła mama, a dokładniej rozmowy z nią "o życiu" podczas wyjazdu, który mi zaproponowała. Wcześniej wszystko było w porządku, nie przypuszczała, że coś się dzieje. Kiedy zobaczyła, co się dzieje wzięłą urlop i pojechałyśmy same na dwa tygodnie łazić po górach i gadać - dosłownie. Okazało się to świetną terapia, poukładałam sobie pewne sprawy. Może i Tobie dobrze zrobiłby wyjazd z bliską osobą, ale najpierw na pewno rozmowa.