życie po in vitro

Cześć, jestem facetem. Dość często czytam różne tematy na formu, gdzie dzielicie się swoimi problemami związanymi ze staraniem się o dziecko. Chciałem się podzielić swoimi z tej drugiej strony. Chciałem pokazać Wam co ja czułem / czuję.

Gdy urodził się syn pomyślałem teraz to już z górki, odczekamy chwilę i będziemy mieć następne dziecko, zresztą razem tego chcieliśmy. Zaczęliśmy starania, rok, drugi, badania - same dobrze wiecie jak to wygląda, inseminacje, in vitro ... i nic. Mamy jedno dziecko ... i pełno niespodziewanych zwrotów w naszym życiu ... Muszę to dobrze zebrać, żebyście mnie zrozumiały ..

Zamieniam się w słuch:) Pisz.

Jak to wszystko zaczac. Po narodzeniu Jacusia stwiedzilismy, ze chwile odczekamy i staramy sie o drugue dziecko. Z roznych przyczyn okazallo sie, ze to czekanie przedluzylovsie do 2 lat. Ale "wystartowalismy" z wielkim zapalem. Po pierwszym dziecku myslelismy, ze drugie to tylko kwestia czasu. Niestety czas biegnal a efektow nie bylo. Lata mijaly- ja caly czas wierzylem, ze nam sie uda, MZ powoli tracila jednak nadzieje. Cale nasze zycie zaczelo byc podporzadkowane staraniom. Jesli chodzi o kwestie seksu mi to odpowiadslo, choc nie bylo to zbyt wyrafinowane to jednak mi caly czas sprawialo przyjemnosc. Po pewnym jednak czasie zaczalem czuc sie "byk rozplodowy", zauwazylem ze MZ przesaje sie w sex angazowac. Cdn