Książki o poszukiwaniu swojej religii.

Czytałam ostatnio porywającą książkę Erica Weinera o poszukiwaniu swojej religii- "Poznam sympatycznego Boga". W moim domu nawiązała się dyskusja- czy to moralne odchodzić od swojej rodzimej wiary i poszukiwać takiej wygodnej dla siebie? Oraz, jeśli spotkaliście się z dobrym opowiadaniem o szukaniu Boga, podzielcie się refleksjami.

Ja odeszłam od religii "ojców". Miałam dość tego co sobą reprezentuje KK. Mówię i o księżach i o wiernych. Ale póki co nie szukam innej religii. Nie czuję potrzeby. Ale, gdybym zaczęła, to nie chce żadnego PANA Boga. Brakuje mi kobiecego pierwiastka w wielkich monoteistycznych religiach.

"W moim domu nawiązała się dyskusja- czy to moralne odchodzić od swojej rodzimej wiary i poszukiwać takiej wygodnej dla siebie?" a co to za sens odcinać się od jednego wpływu i nasiąkać kolejnym nie swoim? bo rozumiem, że przejmiesz wierzenie wymyślone przez kogo innego, a nie swoje?

A to trzeba wierzyć w swoje wierzenia? nie bardzo to rozumiem. Wiara zakłada zaufanie jakiemuś bóstwu i jego prorokom, którzy nas słowem bożym karmią. A nie sobie i wymyślonym przez siebie fantazjom. Oczywiście, można wierzyć w to, że nie ma żadnych bogów, ale to też już ktoś wymyślił...

Bóg jest ponad twoim i twoich dyskutantów wyobrażeniem o moralnosci

Kotylion, ależ nikt nie mówi i moralności Boga, tylko o moralności wyboru takiego boga jaki mu odpowiada.

Cały Coelho: buduje wokół chrześcijaństwa swojego Boga. Coś nawet z "Jedz, módl się, kochaj" można wyciągnąć - choć tu może bardziej w kwestii stylu życia niż dogmatów. Szukaj :)

"a co to za sens odcinać się od jednego wpływu i nasiąkać kolejnym nie swoim? bo rozumiem, że przejmiesz wierzenie wymyślone przez kogo innego, a nie swoje?" Czyli swoje to rodzime? Tak to pojmujesz?

Może neopogańskie, słowiańskie jakieś?

tak sobie myślę, że nie jest wielkim problemem odejście od jakiejś religii i nawet znalezienie innej. Problemem jest to, czy i w jakiej religii wychować dziecko. Bo przecież " czym skorupka za młodu nasiąknie"... a religia uznawana jest na ogół za strażniczkę moralności... więc... ochrzcić i posyłać na religie, a potem samo sobie wybierze? ( no i świecić przykładem, a w tym i praktykowaniem religii) czy nie "indoktrynować" i niech samo decyduje?

Moje dziecko przestało chodzić na religię w 4 klasie. Kiedy go chrzciłam, sama jeszcze należałam do kościoła, więc nie czuję się sprytną oszustką. Ale zawsze powtarzałam dziecku, że to jego wybór. I dokonał go i jak dotąd nie wraca na łono.

Nie miało kłopotów z np. kolegami?

Jeśli chodzi o chrzest- nie jest to widoczne okaleczenie, jak np. obrzezanie. A jednak wierzacy rodzic jest spokojniejszy, gdyby cokolwiek się stało złego(tfu,tfu). A potem już dziecko, bądź też dorosły może zdecydować, czy przyjmie pozostałe sakramenty, czy też nie.