Trudne zakochanie (wiek, kariera, przyszłość)

Piszę na kafe o moim życiowym dramacie, ponieważ a) nie, nie mogę o tym powiedzieć (przynajmniej na razie) moim przyjaciołom; oraz b) mam potworną chandrę i od wielu godzin i paru dni siedzę w internecie, nie ruszając się ;). A więc: Zakochałam się w moim wykładowcy, w dodatku promotorze. Nie wydaje mi się, żebym miała u niego szanse - jest wspaniałym, atrakcyjnym mężczyzną i uczciwym człowiekiem. Nie ma żony, jest rozwiedziony, ale myślę, że na pewno nie pozwoliłby sobie na związek ze studentką. A już na pewno nie ze mną - brzydulą :). Związek jest więc wykluczony, choć pewnie nie przestanę o nim marzyć i będę się zadręczać cały następny rok aż do obrony. Albo i dłużej, ponieważ... ...Kolejny problem polega na tym, że jestem dobrą studentką, na jego zajęciach - wyróżniającą się. Nie tylko z powodu zauroczenia, po prostu interesuję się jego przedmiotem. I profesor bardzo nalega, żebym została na studiach doktoranckich. Tak rodzi się największy dylemat mojego 24-letniego życia. Jak żyć? Co robić? a) zaraz po obronie uciekać jak najdalej i stracić szanse na niego i ewentualne zawodowe spełnienie lub/i wieloletnią mękę i ewentualne zawodowe spełnienie; b) robić ten cholerny doktorat i męczyć się latami, ale być może się po drodze wyleczyć, być może go zdobyć, a być może się rozwinąć i mieć wymarzoną pracę, co zresztą nie wyklucza zgorzknienia w staropanieństwie...? Zadręczam się tym już teraz, bo istnieje jeszcze wyjście c) rzucić studia jak najszybciej, na rok przed obroną dyplomu. To nie byłoby rozsądne, ale pewnie oszczędziłoby mi stresu. Proszę o komentarze, mogą być głupie, wredne lub nawet obleśne - wszystko dobre, co mi zajmie myśli :). Dziękuję!

chciało ci się tyle pisać? nie można bylo krócej? bo mi sie nie chce czytać

W skrócie więc: Zakochałam się w profesorze, on chce, żebym została po studiach na doktoracie, ja też tego chcę, ale boję się, że będę się wtedy długo mordowała z moją niespełnioną miłością. Kropka.

Ja bym chyba wybrała a. A on ma żonę/ narzeczoną?

Rozwiedziony. Ma córkę, ale dorosłą.

Zostań na uczelni, rób doktorat, a miłość do wykładowcy ci przejdzie - to tylko kwestia czasu.

dobre wyjście wydaje mi się .a. doktorat możesz zrobić na innej uczelni w innym miejscu - i już sie uwolnisz od niego

co z oczu to i z serca a tak gdzieś byś go spotkała albo miała nadzieje że go tam spotkasz

Myślałam o doktoracie gdzie indziej, ale to by nie było uczciwe wobec niego. Nie mogę wyjechać do innego miasta (moja matka jest chora i nie może mieszkać sama), a w moim spotkania i tak byłyby nieuniknione, poza tym on wkłada pewien wysiłek w wykształcenie mnie, wypromowanie itd. i albo będę robić ten doktorat u niego albo nigdzie. Zwłaszcza że bardzo mi odpowiadają jego metody pracy.