trudne relacje z rodzicami

tak sie sklada, ze moi rodzice uwazaja wyzsze wyksztalcenie za rzecz podstawowa, jak pierwszy raz podtanowilam rzucic studia to zaczeli mnie traktowac jak kogos gorszej kategorii, ojciec sie w ogole nie odzywal do mnie. nie moglam tego zdzierzyc i nasciemnialam im, ze sie reaktywuje zeby miec troche spokoju. od razu z powrotem stalam sie kochana coreczka i tak ciagnelam to klamstwo az nie przyszedl czas wynikow egzaminow i bylo wiadomo, ze nawet na zaden egzamin reaktywacyjny nie poszlam. dzis przyjezdzaja rodzice i zastanawiam sie jak z nimi rozmawiac, tak naprawde zrobilam to, bo nie chce byc traktowana jak jakis degenerat i tylko tyle. tak przynajmniej przez kilka miesiecy mialam z nimi normalny kontakt. nie wiem czy ich w ogole przepraszac czy po prostu powiedziec co mi lezy na watrobie i w koncu w wieku lat 27. powiedziec, ze nie godze sie na takie traktowanie. jak wy byscie wybrneli z takiej sytuacji? dodam, ze mieszkam z narzeczonym i utrzymujemy sie sami. ojciec jest wsciekly i troche mu sie nie dziwie, ale tu tez chodzi o mnie i moje emocje a bardzo mnie niszczy, ze mam rodziecow, ktorych milosc jest warunkowana tym czy studiuje czy nie. prosze o pomoc

Miłość rodziców jest warunkowana nie faktem studiów, tylko twoją głupotą. Jak można kochać, nie szanując? Jak można szanować, kiedy stara krowa kłamie w żywe oczy!!!

Rodzice na pewno Cię kochają i chcą dla Ciebie jak najlepiej. Ale Ty jesteś już dorosła i żyj własnym zyciem, Oni z czasem pogodzą się z tym, że rzuciłaś studia i zaakceptują to w jaki sposób ułożyłaś sobie zycie. Rodzice wybaczaja swoim dzieciom wszystko bo kochają bezwarunkowo, zwłaszcza matki. Z ojcami jest trochę ineczej, bardziej kochają za to kim jest ich dziecko bo chcą się nim chwalić.