Czy mogę iść na studniówkę z obcokrajowcem?

Po wakacjach będę w 3. klasie liceum, jak wiadomo- studniówka. Wiem, że pewnie wiele z Was uzna moje pytanie za nieco śmieszne, ale pytam serio. On mieszka w Polsce od 2 lat, jest Francuzem. Jesteśmy razem od 1,5 roku. Moi znajomi wiedzą o tym i nigdy ani nie usłyszałam od nich złośliwego słowa ani nawet nie byli jakoś specjalnie zdziwieni, a przynajmniej nic o tym nie wiem. Boję się tylko o jedno..... mianowicie- jak zareagują nauczyciele? Czy nie będę miała potem w szkole jakichś problemów z tego powodu? Z drugiej strony nie wyobrażam sobie Go nie zabrać. Na połowinki nie poszłam w ogóle, On nie mógł, musiał być wtedy na ślubie swojej starszej siostry, oczywiście to zrozumiałam, trochę szkoda by było nie pójść również na studniówkę ;) Poza tym nie chcę robić Mu przykrości, nie chcę, żeby uznał, że się Go wstydzę..... Jest mi wstyd za siebie dlatego, że się tak przejmuję opinią innych, w dodatku nauczycieli i ludzi, których znam prawie tylko z widzenia, ale tak już mam..... On zna polski nawet dobrze, zważając na to, że to trudny język, ja od roku uczę się codziennie francuskiego, nie mam go w szkole, bo mam angielski i niemiecki, ale po prostu chcę Mu zrobić przyjemność :) A poza tym rozmawiamy po angielsku. Martwię się też trochę, co będzie jeśli koleżanki i koledzy się z Nim nie zdołają porozumieć, nie byłoby to wtopą także dla mnie? Napiszcie, co sądzicie na ten temat.

Robisz problemy jak dziecko z podstawówki. Przecież to twój chłopak!

Wiesz, może masz rację. Tylko chciałam zapytać o zdanie kogoś, kto mnie nie zna, żeby było obiektywnie :) Dziękuję.

Idź, przecież to Twój chłopak! Masz się dobrze bawić, a nie przejmować opinią innych ludzi. A to, ze ktoś nie będzie w stanie porozumieć się z Twoim chłopakiem to już jego problem, to on powinien się wstydzić, ze nie zna angielskiego, a nie Ty. Idź na studniówkę i nie przejmuj się tak wszystkim;)

Dziękuję. Teraz jak tak sobie o tym myślę, to może i trzeba znajomych przyzwyczajać do tego, że ten świat wcale nie taki wielki. Pamiętam, jak chodziłam do gimnazjum i moja szkoła miała taką jakby umowę ze szkołą włoską, że raz to oni do nas przyjeżdżają, a chętne oosby udzielają zakwaterowania, a potem odwrotnie- i to my jedziemy. Ja w tej wymianie nie uczestniczyłam, ale kiedy ci uczniowie z Włoch przyjechali do nas, spacerowali sobie po szkolnym korytarzu, to ja bałam się z nimi pogadać (oczywiście mam na myśli po angielsku, bo nie znam włoskiego), że się ośmieszę, podobnie jak większość klasy. Tylko dwóch kolegów z klasy się odważyło i to było dla nas wielkie wow :D A potem, za dwa lata, kiedy poznałam mojego chłopaka, już nie było wyjścia- musiałam się przełamać i się przełamałam :D