Chorobliwa blokada przy znajomych chłopaka

Jak to jest, że będąc sam na sam z chłopakiem mamy o czym gadać, nawet żeby o pierdołach a w towarzystwie, nawet jeśli akurat patrzymy się face to face i nikt nie słucha nie mamy o czym pogadać? Jego kumple są w porządku, choć w zupełności nie mamy o czym gadać, są tak jakby z innego świata. Wczoraj byłam z nim i jego kumplami w knajpce, oni na mnie w sumie nie zwracali uwagi, czasami coś powiedzieli, czasami ja próbowałam coś powiedzieć ale byłam cała zesztywniała i w ogóle stresowała mnie sytuacja :( Nudziłam się, bo wtedy ani nie miałam o czym gadać z nimi, ani z chłopakiem. Czy to jest normalne, że tylko sam na sam mamy coś wspólnego i dobrze się przy nim czuję, a w towarzystwie nie?

hmm a to pierwszy raz tak się spotkaliście w takim gronie?

Wszystkich po trochu znam, z jednym to nawet lepiej się znałam, ale w przeciagu kilku lat znajomość wygasła bo nie było współnych zainteresowań i tematów. Jak kiedyś byłam z byłym na jego spotkaniu klasowym, to towarzystwo dopasowywało się do "gościa" i gadaliśmy o różnych rzeczach, było ok A w tym towarzystwie czułam się jak kłoda, sztywna, małomówna, jak wróciłam do domu chciało mi się płakać.

Tak, po raz pierwszy w gronie się spotkaliśmy.

mi w takich sytuacjach to zawsze mały drink pomaga, można się rozluźnić nieco ;p ale też czasem tak bywa, że czuję się tak jakby "na doczepkę". a rozmawiałaś o tym ze swoim chłopakiem? skoro to jego znajomi to wydaje mi się, że on powinien się Tobą troszeczkę zająć w takich sytuacjach, oswoić Cię z towarzystwem. z resztą mi jak czasem nie odpowiadało towarzystwo to po prostu otwarcie mówiłam, że nie idę, że wolę zostać w domu i że sam napewno też się będzie dobrze bawił

Mam podobny problem, jego znajomi sa wporzadku ale bardzo otwarci, glosni, wyluzowani. Ja jestem z natury niesmiala i mam problemy z komunikacja i podtrzymywaniem rozmowy wiec wychodze na debilke co tylko sie umiechnie i nic od siebie nie powie. Tez czuje sie taka na doczepke, z innego swiata, nudna i niepotrzebna. Musze kogos dobrze znac zeby czuc sie pewnie i gadac o najwiekszych nawet glupotach.

I mam to samo co przedmowczyni

mam dokladnie to samo. najdziwniejsze, ze jak jestem ze swoimi znajomymi smiejemy sie i jest super, buzia mi sie nie zamyka, nawet blysne jakims dowcipem, a przy jego znajomych totalna porazka. Wczoraj tak siedzialam na weselu i sie zastanwialam czy ktos w ogole zauwazyl ze jestem z mezem, bo bylam tak cicha i niewidoczna ze mozna by stwierdzic ze byl sam. A nie mam kurcze nastu lat zeby sie tak zachowywac tylko juz "dzieści" wiec powinnam byc ogarnieta :(

To moze wynikac z nieufnosci, stresu, z obawy, ze nie zostaniemy zaakceptowani, ze ''palniemy''cos glupiego i zostaniemy wysmiani. Idac tym tropem, oznaczaloby to niska samoocene, idac dalej problem moze byc zakamuflowany w dziecinstwie na relacji np. matka-corka. Ale to tylko moje zdanie i moge sie mylic.