Chcialabym miec inne zycie,inna przeszlosc

jak bylam nastolatka to matka i rszta rodziny zawsze gadala,ze wygladam brzydko,jak dziwadlo,wyzywali mnie,zawsze bylam ta najgorsza,faworyzowali inne dzieci w rodzinie.teraz mam 19 lat i ogromne problemy z relacjami z ludzmi,nie mam znajomych,faceta,mam obsesje na pkcie swojego wygladu,dysmorfofobie,jestem ddd,brzydze sie i boje dotyku,nienawidze jak ktos mnie dotyka,jestem zamknieta w sobie,nie umiem wyrazac uczuc,ufac,kochac,boje sie ludzi i gram normalna osobe,ale chyba mi nie wychodzi.wprawdzie ciesze sie,ze nie bylam bita,glodzona i gwalcona,ale cos jest nie tak

dziecko domu dysfunkcyjnego,wpisz sobie w google ,mam wszystkie cechy.wiem,ze inni maja gorzej,ale ciagle sie ze soba i z moja psychika mecze i mecze

Ratunek to jak najszybsze wyprowadzenie sie z domu, dobrze platna praca i zmiana psychiki. Nikt nie mowi, ze bedzie latwo, ale warto - zrob to dla siebie.

hm, to trochę ogólne pojęcie - ddd, w zasadzie większość dzieci może o sobie to powiedzieć, że ma rodziców dysfunkcyjnych

Dlatego czekam az pojde na studia.ale i tak na studiach musze tu wracac-swieta i inne gowna ktorych nienawidze. sprawdz sobie te cechy ddd,na niektorych osobach pozostawia to slad a inne sa nienaruszone.mam wszystkie cechy ddd i moja rodzina idealnie pasuje do tych wszystkich opisow,pozatym moja mama jest dda ,czyli dorosle dziecko alkoholika i tez ma te cechy

A jak pójdziesz na studia i ciągle będziesz taka, jaka jesteś? Jak będziesz unikała ludzi, bała się wszystkich, co wówczas?

Wiesz co,jest tak ze jak wychodze z domu,to automatycznie odżywam,a gdy tu wracam to na nowo czuje sie strasznie.ciagle proboje sie zmieniac,walcze ze soba,ale potrzebuje sie uwolnic od tego toksycznego srodowiska...

To postaraj się jak najszybciej, ja jestem DDA i niestety podczas studiowania mieszkałem z rodzicami. Odżyłem dopiero wówczas jak sie z domu wyprowadziłem i zacząłem swoje życie.