Kocha-nie kocha?

Jesteśmy razem 4 miesiące.Mamy po 23 lata.Ja go kocham.On mówi,że mnie również,chociaż nie wie,czy kiedyś będzie mógł być dla mnie kimś więcej,niż tylko chłopakiem-ożenić się ze mną,mieć dzieci.Choć jestem pewna swoich uczuć,zaproponowałam rozstanie,nie chcę być dla niego problemem.Nie zgodził się-mówi,że mimo swoich obaw nie wyobraża sobie dalszego życia beze mnie.Poprosiłam o czas do namysłu,ale nadal nie wiem,co powinnam w tej sytuacji zrobić.

A co to są 4 miesiące?! I jak możesz zakładać, że z całą pewnością spędzisz z nim resztę życia? Do małżeństwa, dzieci trzeba dojrzeć, a nie oczekiwać deklaracji po 4 miesiącach chodzenia na randki...

No właśnie,tego nie napisałam-ja uważam,że my cały czas się poznajemy i wcale nie mówię,że teraz już wiem,że chcę z nim być do końca życia i mieć gromadkę dzieci.Ja wiem,że do tego się dojrzewa,ale skoro on ma już teraz wątpliwości,to boję się,że po prostu nie kocha mnie,tyko sam sobie tego jeszcze nie uświadamia

a może on po prostu się boi,bo ktoś mu coś nagadał,może rodzice?

Utrzymuj status quo. 4 miesiące to malutko, aby zadecydować o swoim całym przyszłym życiu.

mądry chłopak - przynajmniej powiedział ci prawdę a tak na marginesie - mężczyźni nie powinni żenić się przed trzydziestką

4 miesiące to krótko. jeśli powie coś takiego po roku to można zacząć się zastanawiać nad przyszłością tego związku

Ojej, a Ty nie masz żadnych wątpliwości? I na 100% jesteś pewna tego, ze spędzisz z nim całe życie? Po co w ogóle rozmawiać o takich rzeczach po tak krótkim czasie? Najważniejsze jest, żeby w zachowaniu okazywał Ci uczucie, a gadać można różne rzeczy. Wolałabyś żeby naobiecywał Ci nie wiadomo co a za plecami robił co innego?

pewnie by tak wolała - polskie dziewczyny uwielbiają karmić się obietnicami bez pokrycia

po co szczerość - polskie dziewczyny uwielbiają karmić się obietnicami bez pokrycia - byleby można było pochwalić się koleżankom wizją przejścia przez kościółek w białej kiecce

Polly-dziękuję za opinie,może nie napisałam tego wcześniej dość jasno:nie oczekuje od niego deklaracji,których sama nie jestem w stanie złożyć.Nigdy nie mówiłam o ślubie,dzieciach,najpierw chcę skończyć szkołę,znaleźć pracę,a przed wszystkim musimy się bardziej poznać.Mówiłam mu o tym,że jego obawy są normalne,że przecież nie jesteśmy w stanie przewidziec tego,co będzie za rok,dwa.Ostatnio wielu naszych wspólnych znajomych się zaręczyło(oczywiście z dłuższym stażem i starszych od nas)-czasem myślę,że może stąd jego obawy? Boję sie po prostu,że skoro ja nawet nie zaczynałam nigdy tego tematu,a on sam z siebie o tym mówi,to może podświadomie wie,że już teram mu nie odpowiadam

To dlatego zaproponowałam rozstanie,nie z powodu mojej urażonej dumy czy zwykłego "focha".Wtedy jednak odpisał mi:"chociaż martwię się o niepewną przyszłość, o to czy kiedyś będę potrafił być dla Ciebie kimś więcej niż tylko chłopakiem i stworzyć z Tobą rodzinę, jakoś nie potrafię sobie wyobrazić dalszego życia bez Ciebie."Sama nie wiem już,jak postąpić,żeby było dla nas najlepiej

ja też utrzymywałabym status quo.ty chyba póki co najrozsądniejsze wyjście:)

Dziewczyno, spokojnie.. jestescie dopiero 4 miesiace... ; )

Asdssa-Słuchaj,ja nie panikuję,tylko widzisz,chciałabym żeby jakaś osoba,która ma zupełnie obiektywne podejście do nas obojga powiedziała,jak to wygląda z boku-czy Waszym zdaniem,po tym,co napisałam,On w ogóle chce ze mną być